Oh when the saints

ik zou niet meer terug komen vandaag,maar toch..... Wat een geweldige afsluiter van deze stad. Je houdt het als zestiger niet meer voor mogelijk, maar ze zijn er nog, de echte hippies. Mensen die er een heel andere lifestyle op nahouden als waar wij mee zijn opgegroeid. Laat maar waaien,enyoi life. ( dat is de men kant, de ratio in ons zegt waar leven ze van).

Om de hoek is het compleet feest ( zoals op zoveel plaatsen in de stad).Al ben je de grootse pessimist, al heb je geen bal verstand van muziek,hier ben je zo genezen. Elke dokter moet bij een depressie een week NOLA voorschrijven. Het kriebelt tot in je tenen. 20-40-60 of 80 het swingt hier allemaal. 

Na heerlijk gegeten te hebben op een balkon boven Decatur street gaan we terug naar de hippie hoek. Een straatband van zo,n 12 jonge gasten speelt zich de longpen uit hun lijf. Je ziet in alles dat ze leven voor muziek. Of ze er van kunnen leven weet ik niet, maar de tips vliegen in de box en terrecht. Iedereen swingt en is vrolijk. Wat een heerlijk gevoel.

Als laatste duiken we een kroeg in waar onvervalste Blues wordt gespeeld, hier heb ik geen verstand van,maar als dit niet tot op je botten doordringt dan ben je onder nul gemaakt en geboren. Mogen we als twee ouderen jonkies toch maar mooi meemaken.

Wiegelend lopen we naar het hotel( om de hoek, wat een goede keus), neuriënd het liedje dat door  SATCHMO zo beroemd is gemaakt, maar door iedere respectabele artiest in dit genre is gezongen.

OH WHEN THE SAINT GO MARCHING IN,OH WHEN THE SAINTS GO MARCHING IN. WELL I WANT TO BE IN THAT NUMBER.

Goodnight