Woodstock

Woodstock. 

We gaan het drukke stadsleven ( Toronto-Niagara Falls ) verlaten. Het is mooi geweest met al dat glimmende en gillende gedoe.  We willen nu een tijdje groen en stilte. 

Via de Rainbow bridge over de Niagara river zien we een laatste blik op de imposante Falls en direct aan de Amerikaanse kant is het grensstation wat ons vooraf wat schrik heeft gegeven. Ze zijn hier  berucht om de lange wachttijden en strenge controles. Zuivelproducten, fruit, houtblokken en wapens mogen niet ingevoerd worden , ( dat hebben ze allemaal zelf zat, met name dat laatste). Maak bij Amerikaanse douaniers vooral geen grapjes ( humor kunnen ze niet handelen ), volg elke instructie meteen in detail op ( op die tegel gaan staan betekent ook op die tegel gaan staan). Zij hebben er immers voor geleerd, dat orde, ook orde moet zijn. Maar dat ze ook het gastvrije welkom team van hun trotse natie zijn, kunnen ze niet tegelijk bevatten en daar handelen ze dan ook naar. Toch  hebben wij geluk, het is niet druk en de drillers zijn in een nog nooit vertoonde goede bui. Binnen een half uur zijn we alle 9 goedgekeurd om hun heiligdom te mogen binnenrijden. God bless America. 🗽

Via  Interstates en Highways  en met bakken regen op ons dak knallen we richting Oosten, een lang gekoesterde wens van mij tegemoet. 

De Amerikanen kunnen alles, pochen vooral  hun leiders en vaak ook veel inwoners . Ze kunnen naar de Maan, naar Mars zelfs🪐ze kunnen heel de wereld bevrijden van iets wat die mensen daar vaak niet willen 🌍, ze kunnen de grootste onzin uitvinden, waar de wereld trouwens niet gelukkiger van is geworden ( Twitter, Facebook, McDonalds, Black Friday), ze zijn wereldkampioen in alles ( denken ze ).                                                              Maar !!!!!!!!!!!!!! wegen onderhouden DAT KUNNEN  NIET !!!!!!         

Amerika is ( ook ) op dit gebied een derde wereld 🌍 land. De wegen in het Oost Europa van voor 1989 waren nog van betere kwaliteit als waar we vandaag overheen zijn gestuiterd. What a bloody scandal 🤨

Toch komen we zonder kleerscheuren op de meest idyllische camping ooit gezien🏕 midden in de uitgestrekte bossen  van de "state of New York"  . 🐿De laatste 150 km waren van grootse schoonheid. De kids roepen enthousiast dat ze de eerste reeën hebben gezien. Daan zag zelfs twee beren🐻 🐻( die broodjes smeerde 😎)

🔥erbij, 🍷🍺erbij en dan vroeg naar bed. 

Opa ziet uit naar morgen 🎸

En die morgen begint voor mij vroeg. Om 6 uur zit ik al buiten op deze hemelse plek midden in de natuur. De, 🐿, 🦌en wat je maar bedenken kunt staan zowat aan je camper. Oma sluit zich aan en vroeg gaan de twee oudsten op wandelpad.

WOODSTOCK FESTIVAL GROUNDS. 

Daar ging het Opa deze reis vooral ook om. Als kind die opgroeide in de jaren 60, zijn mijn gedachten volgroeid met dit decennium. Wat kwam er allemaal op ons af. De eerste tv, de grote school ( in mijn geval, niet zo'n hele grote school, wielrennen, het gaan werken bij de spoorwegen, de schoolfuifen, je eerste vriendinnetje, de top 40 die je vaak beluisterde via zo’n transistor radiootje op het zwembad, radio Veronica, radio Caroline, radio Luxemburg, muziek, muziek en nog eens muziek. Wat was ik er weg van en !!!! Dat is altijd zo gebleven. 

Het echte flower power gedoe en het provo gebeuren gingen wel een beetje aan mij voorbij ( daar was ik te verlegen ☺️ voor), maar toen het Woodstock Festival uitgebreid op radio en in kranten kwam toen voelde je ook in Europa dat daar wat bijzonders gebeurd was. 400.000 mensen van love and peace, maar vooral ook van drugs en vrij voelen, overspoelde een festivalterrein in Bethel in de staat New York. Het liep helemaal uit de klauw want niemand had op zo'n toeloop gerekend. Het werd legendarisch en Woodstock werd de moeder van alle festivals. 

En op die historische plek daar staan Opa en Oma nu en dat tezamen met onze nazaten. We lopen naar het flower monument, wat een bijzonder moment.

 We zien het omhoog lopend stuk land wat door de organisatie  gehuurd was van boer Yasgur en waar het festival zich voltrok, we gaan naar het woodstock museum waar we ons volzuigen aan pracht herinneringen van het jaren 60 tijdperk. Aan het eind is er een 20 minuten film over de optredens van Janis Joplin, Jefferson Airplain, Carlos Santana, Canned Heat , the Band ( die later met Dylan speelden), Joan Baez ( favoriet van Marianne), Grosbys, Stills,Nash ( nog zonder Young ) en zoek verder maar op wie nog meer. Tot slot komt de onvergetelijke Joe Cocker. 

De ( klein ) kinderen kijken zowat ademloos naar al die rare mensen uit een een ver verleden en Opa en Oma knijpen elkaar in de hand. Wat is het fijn dat we dit met hun kunnen meemaken. 

Verdoofd door de Woodstock roes kortte we het verdere parcours van vandaag in. We cancelen de Amerikaanse militaire academie van West Point en slingeren door een geweldig mooi stukje America, glijden langs de Hudson river, snuiven wat historie bij het  voormalige huis van oud president  F.D. Roosevelt, genieten van tientallen kleine pracht dorpjes en landen tenslotte op een Mega camping in Canaan Connecticut. "The lone oak " doet zijn naam geen eer aan. Hier is het een drukte van jewelste  

De kinderen zwerven weer meteen uit, Opa pakt een heerlijk biertje en tikt met heel veel genoegen deze bijzondere dag op papier. 

Welke muziek moet je kiezen na zo, bijzondere en muzikale dag. 

Niet moeilijk, ik kies voor het indrukwekkende optreden tijden Woodstock van Joe Cocker. 

WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS. 

Daar draait het om en draai hem maar grijs, net als ik,  vroeger.