Haast

Haast

Hoe snel een landschap kan veranderen dat zie je hier in dit stuk van NZ. We pakken s,morgens in alle vroegte nog een Gletsjer. De " Fox Glacier "  ligt slechts 25 km verder.
Weer sjouwen we door een brede met stijlen wanden omgeven gletsjer bedding. Onvoorstelbare hoeveelheden ijs zijn hier dus verdwenen. Als dat door de opwarming van de aarde komt dan zitten ze er hier kennelijk niet zo mee, zo,n 200-250 helikoptervluchten per dag brengen je tegen forse betaling boven op de gletsjer. Die dingen gebruiken toch niet zo weinig brandstof  zou je zeggen, maar alla het levert ook zo,n kwart miljoen per dag op,wat wil je dan. Na een stijle klim bereiken we de voet,verder mag niet,maar het imponeert zo wel genoeg. En met zo,n vliegding naar boven vinden we te duur. We hebben de onvergetelijke " Perito Moreno Gletsjer " in Argentinië nog in ons geheugen , dat is prima zo. 

Door weer prachtig regenwoud trekken we zuid-west waarts , af en toe een verlaten boerderijtje, veel  " one lane bridges " over riviertjes en ook heel veel stops,want er is veel te bewonderen. 
Wat is dat daar in de verte, zijn dat  wolken,luchtspiegelingen,een rare bergwand of bos brand. Kilometers lang houdt het verschijnsel ons bezig totdat we ineens na een scherpe bocht, volle bak zee voor onze neus hebben. Binnen 40 km ben je hier dus van bergen,via regenwoud bij een machtige kustlijn. Dikke wat grauwe mistflarden met zonnegaten trekken landinwaarts en maken van het strand een mystiek geheel.Temperatuur is nog steeds van T shirt en kortte broek dus op deze plek gaan we picknicken, Marianne zet koffie en ik zit op met glinsterend mica versierde rotsblokken even dit sfeerverhaaltje te tikken. ON THE BEACH , CRISS REA, mag ! 

De tocht verder blijft zo, links bergen en woud en rechts prachtige uitkijkpunten over de kust. Bruce Bay,Knights Point look out en Ship wreck Beach blijven wel hangen denk ik. Na 70 km komen we in wat vlakker land, de wetlands rond het nietige plaatsje  Haast.. Mist flarden nemen toe , maar zijn ook net zo snel weer weg. Omdat we een probleempje hebben met het trapje stoppen we bij de lokale garage / benzine pomp ( de eerste na 120 km , overigens verders ook nauwelijks 20 huizen gezien , moet je bij ons voorstellen,tussen Liempde en Alkmaar). Achter de pomp zien we een monteur buiten aan een auto sleutelen, we denken er goed aan te doen de camper niet voor de deur te zetten ,maar even op de giga achterplaats. Nog voor ik kan vragen of men misschien even tijd heeft om......jaagt de chef ons woedend van de plak af,ik moet maar aan de overkant gaan staan. Excuses Sir !!!  
Zo gezegd , zo gedaan en dan maar even netjes gemeld bij het meisje van de shop. Of een van de monteurs misschien even tijd heeft ????????? Dat zou misschien wel eens kunnen , maar dan moet ik,wel aan de overkant blijven wachten: Niet erg mevrouw  !!!  Maar weet u misschien  ook hoe lang. ( ik vertrouwde de bereidheid al niet zo ) Dat kon ze niet zeggen ,ze werkt hier ook maar. Conclusie getrokken,ze zitten in dit oord waar nauwelijks mensen wonen niet op klanten te springen. Houdoe.

Toch al op meer plekken gemerkt dat de NZ niet die vriendelijkheid hebben zoals de Australiër. Maar misschien is die conclusie nog te vroeg.,Even verder vinden we een Camper motorpark en een Nederlandse jonge dame legt uit hoe ze als backpacker hier terecht is gekomen. Ik moet toch wat verdienen. Ze heeft verder geen Haast, wij ook niet. 

Het blijft ondanks de laaghangende wolkflarden lekker weer. Het bed gaat eruit en alles goed uitgeklopt, we hebben last van zeer kleine pikkerige beestjes. We besluiten om naar achter te verhuizen. Het eerste kaartje wordt gelegd buiten ) en dan ontdekt Marianne een raar beestje hangend aan de takken. Het is een mooi grappig ding wat blad eet, een variatie op een buideldier maar hier is men er niet tuk, wij wel. Het is de common brushtail posson zoeken we uit. De Voskoesoe..  Thats campinglive. 

Speciaal voor de meneer van de garage: WHEN THE GOING GETS TOUGH van BILLY OCEAN. Om hem op te vrolijken.