Hells Gate and Heaven On Earth

Hells Gate and Heaven On Earth.  

Niet veel Liempdenaren kunnen het zeggen; Wij wel: Wij zijn in de hel geweest. 
Het mooie van het verhaal is, uiteindelijk konden ze ons er niet gebruiken en lieten ze ons weer gaan. Is dat ook vast uitgetest. Toch nog te goed, denk ik dan maar. 

Hells gate,( Poort van de hel ) is het derde Vulcanic park wat we doen. En daar kregen we geen spijt van. We zijn inmiddels liefhebbers geworden van deze onbeschrijfelijke natuurwonderen. Het moet heel lang geleden een echte vulkaankrater zijn geweest want het is woestenij ten top waar we doorheen wandelen. Overal langs het pad borrelt en sist het. Nu is het vooral kokende modder die je omhoog ziet komen en sommigen poelen is het net een pot met overkokende championgsoep. 140 graden geeft een bordje aan. En stinken,meneer de dokter,niet te weinig. Toch zegt men hier ( hebben ze van de Maori geleerd ) dat sommigen zaken die omhoog pruttelen heel gezond zijn. Bij slechts een bron is dat vanwege de temperatuur uit te proberen en we smeren onze armen dan ook  onder met super zachte zwavelhoudende modder. Na dat weer afgespoeld te hebben barsten we van de energie en wordt het nu toch echt te heet op deze plek. We willen ( en mogen ) weg uit deze kokende hel. Mooi zo en naar de hemel hoef ik voorlopig ook niet.
Song for this moment. SMOKE ON THE WATER van DEEP PURPLE. Logisch toch.

Op naar het noord-oosten. Een vloeiende, brede maar weinig interessante weg brengt ons terug naar de kust. Het enigste wat je van onderweg kunt vertellen is dat we door de Kiwi streek komen. Bij Te Puke is het episch centrum van de Kiwi teelt ( om in de stijl van de earth quakes te blijven ). Niet dat je er langs de weg veel van kunt zien, want de telers houden hun fruit angstvallig achter soms wel 10 mtr. hoge conifeer hagen. Je rijdt dus kilometers tussen groene muren. Toch nieuwsgierig naar hoe dat groeit !!! Dan zeggen talloze borden meteen dat hier flink gespoten wordt met gif en dat het verboden is om een stap in de boomgaard te zetten. 5 alarmnummers geven aan dat men het meent. Dat ga ik nog eens op mijn gemak uitzoeken. Nu we toch bij de kiwi als vrucht zijn; er zijn nog twee andere betekenissen voor het woord. Kiwi is ook een soort wilde kip die in NZ bij massa aanwezig moet zijn, maar die we slechts een keer gezien hebben en die te vlug is om te fotograferen. Kiwi is ook de Nick Name die de NZ zich zelf aangemeten hebben,ze gaan er trots op. Ik zelf en ik heb in deze zeker niets te zeggen zou All Blacks een veel stoerdere titel vinden, maar die is alleen voorbestemd aan nationale rugbyers. 
Gif ( hebben we gemerkt) is overigens  iets waar de NZ kennelijk geen moeite mee heeft. Werkelijk overal waar we hebben gereden, staan borden dat er voor een of andere reden flink gespoten is. En het aantal mensen met rugspuiten is al niet meer te tellen. Dat vindt ik vreemd voor dit groene land.

Nog een leukigheid. Plaatsnamen. Marianne is ( met haar vriend Tom) de navigator. Het reisplan volgt zij op de voet en daar waar nodig of wenselijk wordt gecorrigeerd. 
Maar ga er maar eens aanstaan in de conversaties en programmering met al die Maori namen. Waiotapu-Waimangu-Whakamaru-Whakarewarewa -Whangamoa-Whangamarino-Whakamarama.Whaipapakouri- Whakawhitia- Whangamomona- Whakapourangi en zo nog duizenden namen meer die allemaal heel erg  op elkaar lijken en niet uit te spreken zijn. Een letter verkeerd in de gps en je zit zo aan het andere kant van Nieuw Zeeland.
Het is in ieder geval leuke gesprek stof,mocht het onderweg wat minder vlotte.

Wij fluiten in ieder geval vrolijk verder. ALWAYS LOOK AT THE BRIGHT SIDE OF LIVE niet waar MONTY PHYTON

We zijn verassend snel bij Waihi Beach, in Antheree,een klein pensionado gehucht aan de Pacific Ocean. De zon schijnt volop ,9 km wit strand en de blauwe zee lonkt. Dus einde rit voor vandaag.
Waar loop je om 10 uur  met dikke bergschoenen door de zwavelpoelen en om 14 uur met badslippers in de Pacific Ocean.......... In Nieuw Zeeland. 
We moeten van al die fantastische indrukken maar eens effe lekker bijkomen. 

Relax momentje  met CHRIS REA - ON THE BEACH.

Dinsdag 23/2: Vroeg wakker, want we hadden afgesproken dat we contact zouden leggen via FaceTime met de kleinkids. Dat is goed plannen want alles is natuurljk precies andersom. Als de kinderen om 7 uur te bed gaan,dan moeten wij om 7 uur op zijn. Maar ook het internet gedoe moet natuurlijk kloppen,je moet een goede en betaalbare verbinding hebben en dat lukt aan onze kant meestal het beste s,morgens omdat s,avonds de jeugd meestal massaal het netwerk bezet. Geen punt. Na enig geharrewar lukt het ook deze keer weer en is  ook dit een wonder. ( maar dan van technische vooruitgang.). 

We kortte de geplande route wat in,het is onvoorstelbaar wat we allemaal al gezien hebben en  je wilt wat doublures voorkomen. Die aanpassing pakt dan ook weer goed uit want na zo,n 25 km geeft een bordje aan dat er een interessante wandeling is door een oud goudmijn gebied. Dat doen we en al spoedig sjouwen we weer over hangbruggen die lekker zwaaien en door kletsnatte mijnschachten. De stop is het meer dan waard. Het dorp Waihi geeft zich zelf als spreuk HEART OF GOLD. Ja dan is de gelijknamige song van NEIL YOUNG een inkoppertje,al is  NEIL in het liedje nogal zoekende en is hier al het goud toch echt allang weg.

Op naar Auckland, de grootste stad van NZ ( 1.2 miljoen inwoners ),via steeds drukker wordende wegen komen we warempel op een echte autoweg. We zien nu meer auto,s dan in 3 weken daarvoor. Via St.Heliers en Mision bay komen we zuid oostelijk de stad binnen. Een stad vol met subburbs die prachtig uitgespreid liggen over omliggende heuvels en aan mooie baaien. Na wat draaien en keren op de  Tamaki drive is daar ineens, knal !!! " Hobson bay " met een fenomenaal uitzicht op de skyline van Down Town Auckland. Het kan inderdaad aardig wedijveren met New York en Sydney. Ieder zijn eigen trots. 
Over deze stad echter later meer, omdat we hem snel via Harbour bridge gaan verlaten. We willen nog een slagje maken door het Northland en dan moet je wel door Auckland.We komen hier binnen een week terug om aan de thuis reis te beginnen. Maar die gedachten mag best nog even wachten. Alhoewel,zo dicht bij het vliegveld en de ( klein) kinderen vanmorgen nog gezien op Skype is het eerste sprankje  Blues thans voelbaar. We spreken af, net te doen of het de eerste week is.

GOED moment voor een tweede versie van ON THE ROAD AGAIN maar nu van good Old WILLIE NELSON. kunnen we er weer even tegen.

We gaan op weg naar de west coast, naar het gebied waar de Kauri bomen groeien. We houden een " overnight stay " bij nog een kleiner gehucht dan gisteren. 5 boerderijtjes,een schooltje en een café/ streek Museum. Matakohe heet het dorpje en er is een mooie camping met uitzicht op de baai die uitmondt aan de Tasman zee. Kunnen we zwemmen in de baai vragen we aan de vriendelijke mevrouw van de receptie. Zou ik niet doen,het wordt eb en het is nogal modderig. Willen jullie zo graag zwemmen ? Hier heb je de sleutel van de " Swimming pool " van het schooltje. Loop 1 km terug en geniet. Wel weer goed op slot doen. " Have fun." Waar ontmoet je nog zoveel gastvrijheid. 

Voor deze geweldige mevrouw , waar je zo vrolijk van wordt een vrolijk liedje. Weet je nog, heel lang geleden zong: JIMMIE CLIFF - WONDERFUL WORLD - BEAUTIFUL PEOPLE. Dat is het hier. 

Als we later op de avond de sleutel terugbrengen bij de aardige mevrouw, vraag ik of ze ook WiFi hebben op de camping. Ik wil het verhaaltje en de foto,s doorseinen. Ze glimlacht, nee zegt ze vriendelijk,dat hebben we hier niet, maar je mag mijn computer wel gebruiken als je wilt. Ik bedank beleefd voor al deze behulpzaamheid.   " It can wait " 
Listen to the BIRDS this evening zegt ze,there are a lot of theme.Weer met een betekenisvolle glimlach Dat doen we, op ons campingstoeltje,met ons voeten in een schapenwei en met weer een prachtige ondergaande zon. Het is net een symfonie orkest. Totdat het helemaal donker is en dan is het ineens stil,heel stil. 

Er zit maar een letter verschil in de naam, maar op dit mooie moment kan het niet anders. Deze songs pakken aan:
 THE BYRDS met MY BACK PAGES en doe er maar meteen ook ALL I REALY WANE DO en TURN,TURN,TURN bij. 

Welterusten.