Days of future past.

Days of future past.

De meeste toeristen die van The South het Noordereiland betreden gaan na Wellington bijna allemaal via de west coast naar Wanganui en Mount Egmont. Wij doen dat niet want ik heb ooit gelezen dat Napier een bijzondere stad is. Bovendien ligt het met Hastings in misschien wel het bekendste wijngebied van NZ, Hawkes bay.

Dus volgen we " the classic New Zealand wine trial " Highway 2. Zon,Wolkenvelden en fikse heuvels zijn de ingrediënten voor de mooiste uitzichten. Ze zorgen er voor dat het landschap continu van kleur verandert en daardoor extra mooier wordt. Daar glijden wij dan zo,n 200 km tussendoor. Maar er knallen ook regenbuien naar beneden, gelukkig steeds snel gevolgd door opklaringen. We zitten de laatste dagen een beetje in Nederlands weer, weliswaar met een lekker temperatuurtje, maar toch.

Er is meteen al een verschil met rijden dan op zuider eiland, het is hier wat drukker en de dorpen volgen elkaar sneller op. Zo,n dorpje of stadje is steeds hetzelfde van structuur. De highway (  gewoon de oude grindweg ,maar dan ook in hoogte slingerend ), dat is the main  street. Aan weerszijde staan rechthoekige 2 verdieping gebouwen ( winkels,kantoren etc,) die qua stijl wat weg hebben van Western stadjes. De bovenste helft van de gevels zijn vaak prachtig en in allerlei kleuren, maar ze hebben allemaal een in rechte lijn doorlopende luifel en die hangt dan weer vol met reclame. Het is eigenlijk een allegaartje en jammer. Naast die hoofdstraat lopen parallel 1 of 2 andere  straten en daar woont iedereen. Altijd laagbouw want 2 verdieping huizen zoals wij dat kennen, zijn er ternauwernood. Meestijds van hout en vaak voorzien van een wit of vel verf kleurtje. Je bent gegarandeerd een hele pief als je in een bakstenen huis woont. Pannen kennen ze niet, dat is altijd een soort staalplaten dak. Na 300-400-500 mtr is het afgelopen met het dorpje en gaan landbouw,schapen,koeien boer of bossen weer verder. Boerderijtjes zijn gewoon houten bungalowtjes met een zwik golfplaten schuren er omheen.

" slow down,don,t move to fast" staat er op een waarschuwingsbord. Dat brengt me meteen op een song van SIMON AND GARFUNKEL. het wordt gevolgd door " you got to make the morning last,just kicking down the cobblestones, Looking for fun and  FEELIN GROOVY.           Dat doen we wel. 

Bij Hastings zien we de zaak weer veranderen, fruitboomgaarden ( meest appels ) en Wijnbouw nemen de zaak over. Dan komen we in Napier. ( spreek uit. Neepjeer of zoiets). Het doel van onze reis wordt u nu duidelijk. Ze noemen zich zelf de Art deco hoofdstad van de wereld. En..................... We vallen met onze kont in de boter,want eens per jaar is er van woensdag tot maandag een festival en loopt zowat de hele stad in de kledij van toen. Een soort Boeremert in kwadraat. We vinden op 2 km van al dat gefeest een tijdelijke camping aan het strand, beheert door vrijwilligers, opbrengst voor " het kinderen kanker fonds ". Gaan staan dus. Het zonnetje is er weer even en ik val ter plekke voor de camper in slaap.
Op vier uur wandelen we richting festiviteiten en Marianne geeft  aan dat we vanavond ook de 2 km terug wandelen ( geen taxi dus) . Maakt mij niks uit,hou ik wel vol. 
Zien ondertussen boven de oceaan een giga regenboog,dus ook dat is mooi mee genomen.

We kijken ons ogen uit, dit stadje is inderdaad pracht en praal art deco. 1930 knalde hier het hele boeltje overhoop toen de bodem ook hier begon te schokken. De opbouw werd voortvarend aangepakt in de bouwstijl die op dat moment populair was. Art Deco. Een trust ( met ongetwijfeld wat jongens die een wijngaard , hotelletje of café hebben ) bewaken en beheren de architectuur  en de opbrengsten uit festival en verder toerisme gaat in dat trust. Dat is een magnifieke zet gebleken. Want Napier is een geweldig sfeervol en goed verzorgd stadje. Die gebouwen in pastelkleuren, groen,blauw,geel,rosé, die strakke bijzonder lijnen in combinatie met Tiffany glas in lood. Ik ben er al jaren gek op. Overal winkels waar je naast art deco prullaria ook vintage kleding kunt kopen. En dat gebeurd grif, want er flaneren steeds meer dames en heren tot in de puntjes in de stijl van de " roaring twenties."  Ze golfen hier zelfs in de kledij van toen,mooi gezicht ,alleen de clubs en golfkar staan in contrast.Prachtige oude auto,s erbij en als er ook nog een stel mooie dames een charleston act weggeven dan zweven wij helemaal mee in sfeer van " the Great Gatsby " ( mooie film en boek trouwens ). 

Goed gedaan Michael,al dat lezen vooraf,het was de omweg wel waard.

Tegen het donker vinden we het welletjes, we gaan terug !!!!! Te voet,wat dacht je.

Van charleston muziek weet ik niks, maar ik heb wel een cd in mijn iPad bibliotheek die de sfeer van toen wel enigszins weer geeft. THE GREAT AMERICAN SONGBOOK van ROD STEWART. 
Ik kies hiervan WHAT WONDERFUL WORLD.     Want dat is natuurlijk wel zo.

Wakker worden met de morgen zon op je bed,de zee die zachtjes ruist en Marianne sluimert. Het is vet over 8 en dat is voor onze doen laat. Hee Marianne kijk en luister , hij is terug :   HERE COMES THE SUN.  - THE BEATLES 
Tijdens het ontbijtje ( weer lekker buiten) , beslissen we om toch verder te gaan. We laten het verleden in ons geheugen en willen nog meer indrukken voor het heden.

Ja hoor, we hebben er weer een uitgezocht. Zo,n heerlijk Road trough the country waar slechts zelden een toerist  komt. Napier - Ohakune, terug het binnenland in. 180 km. 2 1/2 uurtje zegt Tom. Nou dat wordt weer anders en dat is ook waar we voor gekomen zijn. Aan het begin waarschuwt een bord al " next fuel 139 km . 

Gouden bergen beloven kun je overal,maar Gouden bergen ( Heuvels ) zien, alleen hier. Vergezichten tot 40 km toe, af een boerderijtje, een paar koeien die zwemmen ineen van de vele meertjes  en ons aankijken van !!!!  wat is dat nou voor een tractor waar jullie inzitten. We vragen ons maar weer eens af , hoe dat hier gaat met boodschappen en dat soort zaken. Een schooltje zien we wel , verzorgingsgebied voor alle klassen pakweg 60 km diagonaal, een schoolbus pikt iedereen op. Grootste probleem voor die schooltjes ,vindt maar een eens juf die gestudeerd heeft in een stad en dan hier haar leven wil delen. 

De heuvels gaan over in bos, zeg maar woud. Kilometers slingert de weg door groene naaldbomen. We zijn in NORWEGIAN WOOD , THE  BEATLES song ging meer over een meisje uit dat land, maar toch leuk liedje voor nu.  We zien ook waar al dat bos voor dient,want we komen op een plek waarvan zo ver als we kunnen kijken alles is gekapt. Motorzagen en ontschorsings machine,s doen hun best. Een enorme vrachtwagen kreunt en steunt tegen de berg omhoog. Nu snappen we ook waarom deze eenzame weg is aangelegd , alleen voor ons was teveel van het goede. 
1 uur in de middag ; picknick time. Terwijl Marianne koffie zet, kan ik mooi effe dit stukje schrijven.    WHAT IS LIVE , GEORGE HARRISON.

Ook onze camper kreunt en steunt door de wegen van dit bos en dan ineens is het over en zitten we op een prachtige hoogvlakte. De wind giert om de camper en het is stevig sturen,de zon en wind werpt met snelheid schaduwen met over de vlakten en overal..........schapen,schapen,schapen, maar geen boerderij. Ja toch na kilometers rijden, een soort enclave in het machtige landschap. Schuren, 5 huisjes en een pracht landhuis. We stoppen om het geheel vast te leggen en binnen een paar minuten staat er een jonge gast op een quad naast ons. " Lost your way" ? Vraagt hij. Nee hoor, kan niet hier, want er is hier maar een weg en we kunnen alleen 80 km voor uit of 80 km terug uit. Hij lacht en we raken aan de praat. Hij vertelt over het leven op de " sheep compagnie" want dit is niet zomaar een boerderij. 35.000 van die beesten hebben ze, ze doen het werk met 8 man en 1 manager ( en hij wijst naar het landhuis ). Het is nog niet de grootste van de streek want 25 km terug zit er een met 60.000 schapen. 
Als je uit wilt , ga je zeker met een helikopter vraag ik. I never go out, this is a full time job. Ook goed. Paar dagen geleden stond op zo,n klein geinig camperbusje. " a wet dream is a hand job of god". Gemaakt voor deze jonge man denken wij dan.
Hard en eenzaam leven, maar ook mooi en ruig,altijd in de natuur, je kunt het zien aan die bruine gegroefde koppen. We danken hem en vol ontzag gaan we verder.
Schotland ten voeten uit, maar dan met veel beter weer.
Vandaag was helemaal mijn dingetje, ik wordt een beetje zacht van al deze natuurpracht. Ik heb het misschien wel meer geschreven,maar deze route, die haast niemand rijdt is een van de mooiste ooit. 
Kom maar op PAUL McCARTNEY met MULL OF KINTYRE. wij zingen wel mee. 

180 km in 2 1/2 uur , mooi niet, veel meer dan het dubbele gebruikte we ervoor.
Ik heb pas een t shirt gekocht. Kon het niet laten liggen. Er staat op " it,s about the journey,not the destination" als je op de hoofdpagina profiel aantikt kun je zien dat dit al jaren mijn reis en levens filosofie is. 
En toch komt aan alles een eind en dan komt er in dit land al snel een nieuwe verrassing . Want bij Waiouru doemt majestueus de vulkaan Mount Ruapehu op. Daar rijden we een stuk zuid - west omheen. Het doel , om in Whakapapa nabij de vulkaan te slapen, maar dat valt tegen , de kleine camping is vol en als we helemaal naar boven rijden is het met een gierende wind stervens koud. We zijn op de maan. Prachtige ruwe beelden, maar na een uurtje vinden we het welletjes en dalen af naar de enigszins bewoonde wereld waar we op een klein camping de dag laten passeren. Wat gepland stond als een soort overbrugging dag tussen zee en vulkanen, werd de mooiste natuur dag tot nu toe. Alhoewel dat hier eigenlijk nauwelijks gezegd kan worden,want het is alle dagen te gek. 

MOODY BLUES hebben een pracht cd, een opus aan wat mooi kan zijn op een dag. Wat zoete tekst, maar och waarom niet.Past precies voor deze twee dagen. 

Wij draaien in zijn geheel. DAYS OF FUTURE PASSED.