Dunedin-Oamaru en het ( Brabantse) boeren leven.

Dunedin - Oamaru en het ( Brabantse) boerenleven. 

Terwijl Ad naar een Council meeting van Frontera gaat. (  de grootse Zuivel gigant van NZ ) en Thea naar haar winkel in Mosgiel met allerlei huisvlijt artikelen,gaan wij op pad om de omgeving te verkennen. Tom de zoon, gaf ons de tip om toch vooral naar Tunnel Beach te gaan en doe dat vooral met laag tij vult Thea aan. Zo gezegd, zo gedaan. We dalen onder een stralende zon een stijl pad af en zien na een tijdje inderdaad een wonderlijke rotsformatie met een flinke tunnel erin. We klimmen op het puntje van het plateau 100 mtr boven zee, maar goed dat het niet waait. Door een piepklein tunneltje dalen we nog verder en komen op een paradijselijk strandje omgeven door torenhoge cliff wanden. Dit plaatje kan ik echt niet trekken, ik moet hier de zee in. Geen zwembroek , geen probleem,kleren uit en een machtiger gevoel van vrijheid kan een mens niet krijgen. Super !!!!!!!!!!!!!!!

Toch moeten we verder, om te beginnen de machtige klim terug. Maar wat was het de moeite waard. Bedankt Tom. We slingeren de smalle weg door naar het einde van de Otago Penninsula,oppassen geblazen, want je kunt met een stuurfoutje zo,in het water liggen. Op dat einde ( beloofde de boeken ) Albatrossen en Kleine Pinguïns, maar toen we gepakt en gezakt het pad waren afgedaald naar de zee brak de hel los. Bakken met water kwamen over ons heen en de wind nam in 2 minuten toe tot storm kracht. Het geselde op je gezicht. Binnen 2 uur was ik voor de tweede keer zeik nat, maar dit voelde toch wat anders. Terug naar de camper,koffie zetten en wachten op goed weer. Dat kwam er niet echt en al wat we dus aan dieren gezien hebben zijn een paar zeeleeuwen en heel veel schijtende zeemeeuwen. Dit avontuurtje was ten einde.

Bij een weer snel opklarende avond neemt Ad ons mee naar de winkel,waar Thea honderduit verteld en vooral ook aangaf dat dit een geweldige manier was om zich in de Gemeenschap te nestelen. Zij doet dat uitmuntend. Ad neemt ons verder mee naar zijn naar de boerderijen in Outram. Ja boerderijen want Ad bestuurt er drie. Niet meer als de dagelijks hardwerkende alles sjouwer, want ga maar eens in je eentje 2x per 1000 Koeien melken, 450 hectare weiland bewerken en noem de rest maar op.. Ad fungeert als eigenaar en als een manager en heeft op elke boerderij een gast die met een knecht de dagelijkse handel runt. Die uitvoerders ( Share Milkers) werken in een soort provisie constructie. Hoe meer zijn boerderij aan melk opbrengt des te beter is zijn salaris. Vol passie vertelt Ad over hoe het allemaal ontstaan is, laat zijn eerste huis zien, de school van de kinderen en ....... Zijn stamcafeetje. Ik voelde me in Outram meteen thuis zei Ad,het had iets weg van de kleine gemeenschap in Mariahout.  
Ad stopt ons vol met cijfers en feiten over het boeren leven, teveel om te onthouden, maar genoeg om te voelen dat deze twee Brabanders het hier gemaakt hebben. Ik noem het dan ook geen boeren,maar agrarische ondernemers.
We halen Thea op gaan naar het gezellige Engels aandoende stadje Dunedin, laten op een terras een lekkere fles rode wijn aanrukken en gaan  op aangeven van Thea naar een geweldig restaurant. Deze twee dagen bij deze hardwerkende en gemoedelijke mensen zullen we lang vasthouden. Bedankt Thea en Ad , jullie hebben niets aan Brabantse gastvrijheid ingeboet en dat het jullie goed mag blijven gaan. 

Speciaal voor jullie van REM, SHINY HAPPY PEOPLE 

De dag erop ( woensdag 10/2  ) gaan we nog even Dunedin in. Zoals gezegd een Engels aandoend stadje ( of zoals je wilt Schots aandoend ) want die kwamen hier 150 jaar geleden massaal aanzetten. Je ziet het aan de overgebleven bouwstijl, maar je ziet het terug in de leef cultuur zoals bijvoorbeeld de schooluniformen. ( compleet met Schotse ruiten rokje ). Het station van Dunedin is een pareltje van bouwkunst. Prachtig zo,n gebouw, maar wat kunnen mensen zo,n zicht erop goed verpesten. Soms zie je een lullig reclame bord net voor iets authentieks , of een vuilcontainer. Of prachtige straten worden compleet verpest door het blik,waarin we ons vervoeren. In dit geval is het een bus die het front van het gebouw verpest. En als dan blijkt dat die bus ook nog eens 50 chinezen heeft gedropt die overal voor hangen dan kan je plaatjes schieten ook als kunst gaan verheffen.  Geduld Michael, je bent op vakantie.

Op naar het noorden en via de makkelijk rijdbare highway 1 komen we na een uurtje in Moeraki boulders. Ik moet het nog eens goed nalezen, maar het is nog steeds onverklaarbaar dat juist op deze plek ( honderd meter strand ), 50 grote bijna ronde keien liggen die op een bijzonder manier van samenstelling zijn. Ook hier weer geduld, want er is net een Boeing 747 met Japanners erop los gelaten. Weg stenen !!!! Geduld Michael, je bent op vakantie.

De tweede familiale bestemming ligt bij Oamaru en als we op de Look out Hill staan belt juist Francee (volle nicht van Marianne ) en ook nog broer van Ad. Zij is met haar man Adrie Verbakel als eerste Bekkers in NZ neergestreken. We drinken koffie in het Frans aandoend haventje en ook zij vertelt honderd uit. Het is net of er nooit afstand heeft tussen gezeten. We gaan uiteraard met haar mee naar de nabij gelegen boerderij waar Adrie net aankomt met zijn pick-up. Ook hij neemt ons door de uitgestrekte weilanden en ook bij hem duizelt het bij mij van de cijfers die hij geeft. 4 boerderijen in een zelfde Share Milkers constructie, 1000 stuks vee en onvoorstelbaar aantal hectare land. 16.000 liter melk per dag. Dat alles In 30 jaar opgebouwd. Adrie lijkt mij de echte agrarische eigenaar/ directeur die het allemaal wel een beetje best vind en liever twee keer in de week golft. s,avonds bij stevig eten ( klaar gemaakt door zoon Rob een rugby player ) en een lekkere fles lokaal bier wordt ook hier in sneltrein vaart het leven doorgenomen. Ook deze mensen hebben niets aan gemoedelijkheid ingeboet.

Slapen en verwerken al die gegevens. Terwijl Adrie met Rob naar de NZ werktuigendagen gaan ( 260 km verder op ) laat Francee ons s,morgens mee genieten hoe het gaat met overschoren van jong vee ( want dat doen ze wel zelf ) en hoe een Share Milker en veearts  kijken hoe drachtig de handel erbij staat, sjouwen wij een uur door de prachtige heuvelachtige graslanden rondom het herenboer huis. Na een goeie bak koffie en nog wat filosoferen met Francee,  gaan met een mooie omweg naar Oamaru haven want vanavond willen we de pinguïns toch echt zien. 

Voor alle farmers: NEIL YOUNG met HARVEST.

Daar staan we dan,leuk campingplaatsje aan de haven, mooi voor ons gereserveerd. Het wachten tot negen uur s,avonds wordt opgevuld met een lekkere wandeling door Oamaru. En dat is de moeite waard,want in dit stadje zijn nog tamelijk veel historische gebouwen mooi bewaard. Het centrum geeft ook een gezellige uitstraling. Winkelen is hiervoor nog heerlijk ouderwets, van 9 tot 5. Dan wandelen we naar het eind van de Havenpier en daar verwachten we een strandje waar de blue pinguïns na een heerlijke vismaaltijd altijd tegen schemering binnen komen. Dat blijkt anders te gaan. De zaak is keurig afgeschermd en via een bezoekerscentrum kun je kaartjes kopen en op een tribune gaan zitten. Nou vind ik die 15 € voor onderzoek en bescherming van die beestjes niet zo erg,maar overal hangen loeien van borden die waarschuwen dat foto,s maken absoluut verboden is,want daar kunnen de beestjes niet tegen. Dat schiet bij mij even door en ik kan het niet nalaten om te zeggen dat die beestjes toch echt van heel de wereld zijn en mijn kleinkinderen een foto willen zien. Knipoog ! 

Na bijna 1 uur in de kou wachten komen de eerste dappere dodo,s aan wal en zo,n 10 stuks van die uit de kluiten gewassen haringen op pootjes trippelen achter elkaar na hun kunst nesthokjes. De waggelaars zijn amper 30 cm hoog. Dit keurig onder het begeleidende geluid van een omroepster en onder felle schijnwerpers anders zijn de Pipo,s in het donker niet meer te zien. Dat mag dan weer wel. Alles wordt trouwens keurig in het Chinees vertaald want de verhouding is ongeveer 480 -20 voor China tegen de rest van de wereld. Na 3 van die pinguïn sessies vinden wij deze greatest show on earth wel welletjes. We wandelen enigszins ontdaan terug. 10 meter van onze camper zit langs de kant van het water, een pa en ma pinguïn rustig op hun gemak de dag door te nemen. Niks geen schrik van het mensdom. 

Lachend vallen wij in ons frisse bedje.

MOOIER DAN NU WORDT HET NIET  van DE DIJK.