Van ZION naar BRYCE

Ben nog vergeten te vertellen dat we direct na PAGE de 4de Amerikaanse staat zijn binnen gereden. UTAH. Na eerst een jong Duits koppel herzlich gegratuleerd te hebben wilde die wel een foto maken van ons twee. Ook maar even zeggen dat dat verhaaltjes schrijven niet altijd mee valt. Soms breekt het aan inspiratie, door de reis of warmte, maar meestijds werkt internet niet en dan kan ik het geschrevenen niet opslaan of nog erger, na een kwartiertje typen is er niets opgeslagen. Vaak ga ik s,morgens heel vroeg aan de slag, omdat dan de jeugd slaapt en er iets meer bereik is.Verbazingwekkend hoe slecht in dit almachtige land het telefoon en internetbereik is. Op zich niet erg, want we blijven maar al te graag zonder nieuws, maar toch.

Met het voetje gaat het al weer wat beter en ook deze prachtige plek moeten we weer verlaten. Tunneltje weer door,( andere kant wordt nu tegengehouden). De verbindingsweg 89 gaat door een groene vallei en voor het eerst zien we serieuze landbouw ( koeien). Links en rechts een farm ( waarvan er te koop staan) en langs de weg kronkelt de SEVIER RIVER vredig mee. Minder vredig is het aantal dode reeën die langs de weg liggen. 

Binnenkomst van BRYCE is weer een spektakel , weer geheel anders, nu steken rotspunten in grillige uitgesloten vormen en allerlei kleuren woest omhoog. Het is moeilijk te omschrijven en ook hier geld wat ANNEMARIE heeft geschreven ( de song over de grand canyon ) Je moet het gezien hebben om te kunnen geloven. Wat miljoenen jaren aan wind,ijs en regen met deze natuur hebben gedaan is werkelijk niet te beschrijven. 

Ook hier weer een prachtige weg door het 30 km lange park en de ene stop geeft nog een grilliger beeld dan de andere. 

Op het eind van de middag belanden we in RV PARK RUBY,S INN. Tezamen met enkele hotels,benzine station, rodeo park, veel shop, nog meer motels, recreatie zaken al quads en paardrijden vormt het een echt toeristisch dorpje. Ene Reuben ( Ruby) Syrett, farmer uit de omgeving is in 1919 met eenvoudige voorzieningen voor de bezoeker van het toen nog onbekende park begonnen, zin kinderen en kleinkinderen bouwden verder en deze Amerikaanse familie van der Valk heeft het nu goed voor elkaar met die jaarlijks 3 miljoe

Wij besluiten ze te helpen en kiezen voor hun western diner show, tenenkrommend wat bleek. 250 man in een hal, met 8 aan een ronde tafel een stelletje  D acteurs van het " good times, bad times " niveau die de zaak regelde. Eten zoals vroeger in dienst op aluminium trays.  De wild western music was van goed niveau, maar wild, nou nee.

Alles moet je mee maken als toerist en vol met deze cowboy gedachten zoeken we onze weg naar de camper. 

tetteret,tetteret,BONANZA zongen we vroeger altijd

nu

MAVERICKS:   WHAT A CRYING SHAME