What a thrill

What a thrillWhat a thrill
Het beloofde een wat lange maar volgens de kaart simpele rit te worden.Daar zag het de eerste 70km vanuit Hanksville ook naar uit. Dessert road,recht,vlak,saai. Dan komt er weer zo,n verandering aan de horizon en al snel rijden we tussen de mocca kleurige roomkoppen. Of dikke walrussen die tegen elkaar aan liggen. Alle vormen en kleuren hebben we al gezien. THE GLEN CANYON heet het gebied,ineens kijken we vanaf een enorme klif uit over de COLORADO RIVER die hier de CATARACT CANYON heeft gevormd, een meester werkje,we blijven er lang kijken. Dan weer verder door een eindeloos lijkend en onbewoond gebied. We hebben duidelijk geen toeristische route als het op verkeer aankomt.Als we van de 95 de 261 opdraaien geeft een bord aan dat over 30 km auto's langer dan 30 ft niet verder mogen en dat de weg 10 % afdaalt. Beiden geen probleem, onze camper is 25 ft en 10 % , we hebben wel erger meegemaakt. De weg is prima ( zoals we altijd al tegen zijn gekomen in Amerika). Dan na goed 30km weer het bord, gevolgd met nog meer borden,scherpe bocht,scherpe afdaling en !!!!!!!!!!!! Unpaved road. Gravel 
We stappen even uit en kijken over een vallei, oh zo diep en daar helemaal onder,daar gaat onze 261 weer gewoon verder. Maar tussen daar en waar we staan ligt stijl tegen de bergwand dit gravel pad. Kennelijk was het geld op, of was dit toch iets te moeilijk voor de wegenbouwers.Nogmaals,genoeg meegemaakt en daarginds moeten we zijn. Marianne hoor je al zuchten, die heeft het nooit zo op ravijnen gehad. In zijn 1 op de motor remmend sukkelen we naar beneden. Dat gaat helemaal niet slecht,totdat na een bocht in een uitgehakt stuk enkele motorbikers ons kennelijk op staan te wachten. "would you go further down under" vragen ze streng, yes indeed ! Je ziet aan hun gezicht dat ze het bijna letterlijk bedoelen,( dat down under) Na enkele bochten wordt het nog smaller en stijler en ze vinden het beter als ik daar draai. Terug omhoog en 150km omrijden en dat met een benzine stand die ook niet meer alles is. In overleg besluit ik,om te voet de zaak te gaan verkennen en neem na een aantal bochten het kloeke besluit om de weg te vervolgen. Marianne zweet het uit en haar hart hoor je bonken. Ook mijn buikspieren voelen wat hard aan. Als het fout gaat zet ik hem wel tegen de bergrand probeer ik te vergoelijken. Daar gaan we, en met stijle afgronden vlak langs ons rijden we met 5km per uur naar beneden. In een bocht zie ik de motorbikers vertwijfeld ons volgen en op de klif zie ik ARENDSOOG en WITTE VEDER krom liggen op hun paard. Zij hebben ook buikpijn. Van het lachen! CRAZY LOWLANDERS. Uch.

Het is goed gekomen ( anders zat ik hier niet te schrijven ). 20 km verder zijn we in MEXICAN HAT. zelden zo blij geweest met een tankstation ( de camper lust 40 gallon,dus dat had ik goed ingeschat) Slappe koffie doet de buikspieren weer wat ontspannen en al snel zien we de eerste majestueuze contouren van MONUMENT VALLEY. GROUNDING CAMPSITE ligt er midden in, de magische plek doet de reis snel vergeten

Voor mij draai ik : LITTLE RIVER BAND- ITS A LONG WAY THERE
Voor Marianne: PEARL JAM - JUST BREATH