Salt Lake

Salt Lake. 

We begroeten de familie Pierce en zeggen dat we naar hun Capitol State gaan. Dat vinden ze leuk, maar de stad is niet veel aan waarschuwen al vast. Wat op eerste blik een sterke gelijkenis heeft met de familie Flodder en als je Ma zo in de deurpost van de caravan ziet staan dan denk ieder dat zo, is een keurig gedisciplineerd hard werkend gezin. Voor hun zit er dit jaar waarschijnlijk niet meer als deze week aan vakantie in. De autorepair die ze samen draaien moet ook blijven draaien. Nogmaaal dik respect. 

Je kent het inmiddels wel tussen twee dorpen, laten we zeggen tussen Olland en Liempde zit hier gewoon 50 km  niks. Nou ja, een slingerweg door het prachtige " Cache Forrest " een weg die grotendeels overtakt is en die werkelijk geen 100 meter zonder bocht is. Ook hier weer een riviertje die met ons mee slingert en die van een rustig kabbelende " Bear Creeck " langzaam met het dalen overgaat in de sneller stromende  " Logan River". Het is zondagmorgen en op velen plekken zie je dat hele families zich gesetteld hebben aan het water. Camper,Caravan,tent,veel picknick tafels en Barbeques. De hele handel staat uitgestald en er wordt al vroeg gebakken en gebraden. Anderen gaan stoer de onverharde heuvelpaden in om met hun Buggies, Quad of crossmotor zich op een actievere manier uit te leven in deze uitgestrekte bossen. Of gaan jagen,want dat is me wat hier. OF vissen 

Voor al deze genieters. HILL FARMERS BLUES juist ja van Knopfler. 

Dan volgt bij Brigham een stukje Interstate, 4 banen leiden ons naar de hoofdstad van Utah. Salt Lake City. De stad is zo groot als pakweg het gebied tussen Tilburg,Den Bosch en Eindhoven en is volgebouwd met laagbouw huizen,Industrie,winkels, ziekenhuizen en alles wat een stad van 1/4 miljoen mensen nodig heeft. De stad heeft met een omliggend verzorgingsgebied van schrik niet, zo groot als Frankrijk. Je dondert er wat Interstate snelwegen doorheen,deelt alles in praktische rechte blokken met de bekende nummering ,knalt op de plek waar het oude centrum heeft gestaan een partijtje hoge betonkolossen neer en noemt dat Down Town. Je hebt dan de doorsnee Amerikaanse stad, zonder ziel en bijna allemaal het zelfde. Deze is op zondag helemaal erg omdat er minder mensen rondlopen als bij de " Old Faithful Geyser" 

Ik ben trouwens hier ook van mijn geloof afgevallen,( als ik dat al had ), want hier staat de Sint Pieter van weer een andere club gelovigen. De Mormonen. Een club die vanaf 1820 ( maar ! ) achter een zekere meneer Smith zijn aangelopen en uiteindelijk hier in Salt Lake Valley het voor hun nieuwe Rome hebben gebouwd. Dat moet je dan ook laten zien met de grootste mormonen tempel " de redelijk pompeuze en protserige " Tabernacle" Het ultieme  geloofscentrum hier is het 4 blokken grote ( Temple square ) en bestaat o.a. ook uit een congrescentrum een loei van een hoofdkantoor ( 20 verdiepingen of zoiets ) en een Zion bankgebouw. Laat ik nou net weer het vermoeden hebben dat het om dat laatste toch weer draait.

Mark zingt nog maar een keer. KINGDOM OF GOLD.

Even verder ligt het " State Capital Building " een verkleinde kopie van het " Capitool" in Washington en als we in een hoofdstad van een staat zijn wil ik die dus altijd even zien. Je kunt elk regeringsgebouw bezichtigen of er nou gewerkt wordt of niet en dat is nu eigenlijk wel weer mooi van die politici. Na een plaatsje geregeld te hebben op de plaatselijk KOA campground,u raad het al,your are a lucky fellow 'enz, gaan we naar voor Nederlanders heilige grond. Na ja IJs dan. Ja dat  bestaat hier , want in 2002 waren hier en in de omgeving de Olympische Winterspelen en als ik ook maar in de buurt ben van zoiets dan moet ik dat even gezien hebben. Wij hebben ook historie . Met  Jochem Uitdenhage en Gerard van de Velde haalden we hier 3 x Goud in de Olympic Oval. Een kijkje binnen zit er niet in,want anders als gezegd is de zaak gesloten. Een bezoekje aan het 30 km verder ongelegen Red Bute Tree Garden skippen we ,want de temperatuur is opgelopen naar zo,n 36 graden en de puf is er helemaal uit.

We gaan zwemmen op de campground. Toch draai ik de plaat waar het om te doen was vandaag RED BUTE TREE ( shelter me,shelter me ) van Mark Knopflers Privateer.

Mooie gelegenheid ook om iedereen te bedanken,voor de beterschap wensen aan Marianne. Het gaat ook een stuk beter,maar helemaal Toppie is het niet. Komt goed.

Leuk ook om te zien dat velen mee lezen en reizen. Ik schrijf graag en als Marianne zit te lezen of eten kookt ga ik zitten tikken. De inspiratie ( ook die met mijn muziek bibliotheek ) ligt onderweg zo voor het oprapen. Ook al klopt de tekst niet altijd,dan gaat het om de sfeer. 

Op deze luie zondagmiddag en avond kan ik nu mooi iets vertellen over camping live in Amerika. Grofweg zijn er drie soorten campings ( vrij kamperen mag eigenlijk niet ). A) de natuurcamping meestijds in de National Forest kost weinig en er zijn buiten een toiletgebouwtje geen voorzieningen. B ) de familie campings en parken en het woord zeg het al. Volop gezinnen en voorzieningen. En C ) de RV parken. Kleine en grote complexen die afgestemd zijn op de reuze campers waar ( meestijds ) ouder en gesetteld Amerika in rondrijd. Deze parken zijn niet sfeervol maar een wonder van gemak. Je komt met zo,n bus van OAD + formaat met daar achter nog een pick-up van monsterformaat de campground oprijden. Maakt een lus over het terrein en parkeert zonder te steken dat gevaarte op een strook asfalt. In twee minuten sluit je stroom aan 20-30 of 70 amp. ( gaat hier nergens over), schroeft  een vaste wateraansluiting aan, flexibele rioolslang in het putje. Alles zit binnen 3 mtr en  overal op precies dezelfde plek. 

Zo,n plaats heet " pull thru with ful hook up " Airco en TV aan en binnen zitten maar. Dat zeg ik omdat je op deze RV parken verbluffend weinig mensen buiten ziet, alhoewel het deze reis ook weer meevalt. Het hangt dus kennelijk ook weer van de regio af. Wij zitten we graag buiten en dan is zo,n park een zoemend gebeuren.  Nee niet van bijen of muggen, maar van airco.s. 

Die luxe touring RV is soms een regelrechte sensatie ( ik zal wat foto,s erbij doen ). Veel ouderen Amerikanen die het gemaakt hebben rijden maanden tot soms het hele jaar in zo,n ding en gaan met het klimaat mee van Noord naar Zuid en Oost naar West. Die noemen ze snowbirds.Sommigen hebben zelfs hun hele hebben en houwen verkocht ( of terug moeten geven aan de bank ) en zijn moderne " travelers " geworden. Het camperren is enorm populair hier,je ziet bij steden verkoop bedrijven waar " de Wit " 5 keer in kan en waar 2 duizend van die monsters op verkoop staan te wachten. 

Onze huidige buren komen van " Monterey " Californië en hebben ook zo,n ding. Ze vertellen honderd uit en op mijn nieuwsgierige vraag, nodigen ze ons uit om binnen te komen kijken. De woonkamer is net zo groot als vroeger bij ons thuis ( je schuift de wand soms aan weerszijde gewoon 1 mtr elektrisch uit ,de slaapkamer zouden ze in menige flat jaloers op zijn,autostoelen zijn fauteuils en twee toiletruimten is toch echt wel noodzaak ?  Ze blijven maximaal een week op dezelfde plaats, rijden wat rond met de auto en trekken weer verder naar een mooi plekje. Ze hebben al de 48 landstaten gezien, wij binnenkort 38 vertel ik een beetje trots. Benzine is goedkoop. Campsites niet, gemiddeld 50-60 dollar. Met een gewoon autorijbewijs en geen ervaring mag je zo,n gevaarte rijden. ( ze zijn hier in USA hartstikke gek.) Het zijn begin zeventigers en noemen zich gelukkig dat ze dit kunnen doen, zien er ook zo uit. Zo zien  en voelen wij dat ook. 

Sfeerbeeld : WHEREVER I GO van Knopfler en Ruth Moody. Draai die maar eens, het gaat over twee reizende mensen. 

Trouwens in Monterey hebben ze verdraaid goede Chardonnay. SILVER, dat weet ik dan weer. 

Het is vet avond, we zitten heerlijk buiten en het is veel warmer als een week geleden overdag ,daar krijg je dus dorst van. 

Wat ging je nou in Salt Lake City doen, hoor ik je zeggen. Wel er is nog iets apart hier in de buurt en dat vertel ik de volgende keer. 

Ps. Alle foto,s van de parken zijn bijgewerkt,zeker de moeite waard.