Oneindige vlakten ( Montana-Noord Dakota - Zuid Dakota )

Oneindige vlakten:  ( Montana - North Dakota - South Dakota )

Het was al jaren zo,n reiswens van mij. De plaines en prairies van Noord  Amerika zien. Nee eigenlijk voelen. Om van Glacier NP naar Theodoor Roosevelt NP te komen zijn er een drietal routes mogelijk. Ik heb bewust voor de meest noordelijke en desolate gekozen. De US Hwy 2. Bijna 800 km rechte weg, die in Montana op zo,n 30 km parallel langs de Canadese grens loopt. Het is mijn bevattingsvermogen te boven gegaan en wellicht is het ook moeilijk te omschrijven. 

Uren lang een bijna kaarsrechte tweebaans weg met als enigste metgezellen, truckers en trains. De Northen railroad loopt pakweg van Chicago naar Seattle en het is een machtig gezicht om die vrachttreinen te zien langskomen. 

Vaak meer dan 1.5 km lang en met soms wel 7 locomotieven ervoor rijden ze blokken van pakweg 40 km enkel spoor om dan bij een opstelspoor in het niets, te wachten op de tegenligger. 

Er zijn talloze trainsongs, ik kom steeds op de van de Doobie Brothers. A LONG TRAIN RUNNING. In deze sferen kan ook FREIGHT TRAIN van Bob Dylan.

Aan weerszijde van de weg niets dan oneindige vlakten. Grasland en graanakkers, zo af en toe een teken van leven ( nou ja bewoning ), en denk dan niet aan kasten van boerderijen zoals in de Hamsestraat, nee een boer hier heeft een eenvoudig klein houten huis, ( alles begane grond). Met wat blikken opslag rondom.Het landschap wordt in zijn mooi zijn onderbroken door zilveren silo's die ook iets hebben van kracht. Hoge gevaarten voor de opslag van granen,lage voor die van kunstmest want stronten dat kennen ze hier niet. 

Om de pakweg 40 tot 80 km kom je bij een dorpje en volgens het bord bij binnenkomen daarvan,variërend van 200 tot maximaal 2000 inwoners. Allemaal dezelfde aanblik. Een graanstation langs de spoorlijn met nog grotere silo,s voor overslag. Een Town pump of Conoco gasstation die tevens dienst doet als supermarkt en ontmoetingsplek voor de omgeving. Het assortiment is overall hetzelfde,veel zoete drankjes, veel snoep, veel chips ,burgers en chicken fried in een warmhoud kast. Wat dagelijkse dingen voor het eten ( dus sauzen). Mensen die hier wonen moeten vaak een uur rijden voor echt goed boodschappen te doen en wil men kleding, een tv of een bankstel, dan trek er maar gerust een weekend voor uit. Loodgieter,bank,sociale zaken, dokter,tandarts, ziekenhuis, niet zeuren, gewoon de tijd er voor nemen. ( wij zijn op dat vlak dus stront verwend ) 

Een kerkje ( kan ook soms ook helemaal in het niets staan ), een townhal of courthouse ( waarvoor ? ) wat vervallen huizen ( soms maar 5 of 15 ). Soms obscure motelletjes ( allemaal hetzelfde ) en een kroeg maakt het dorp compleet. Als het van de sheriff mag, dan kun je je hier gerust bezatten als je de absolute eenzaamheid even wilt ontvluchten. Met een dronken kop naar huis toe rijden kan bijna ook nog blindelings. Alle wegen lopen immers kaarsrecht. 

Als hommage aan de truckers, die vaak moeten overnachten in soort dorpjes, CORNED BEEF CITY van Mark Knopler.

Daar zijn Amerikanen dan weer goed in, orde. Een beetje dorp begint uiteraard met " mainstreet " , de doorgaande weg en heeft van zuid naar noord gezien avenues en van west naar oost streets . First avenue,second avenue en first street , second street, enz. Zo is het ook met de Interstate freeway,s en  US highway,s . Even getallen lopen altijd van west naar oost en oneven van zuid naar noord. Dit land houdt van orde. ( nou ja ! ) 

Uren gaan voorbij en plaines ( zeg maar gemakshalve de vruchtbare gebieden ) worden na een paar honderd kilometer weer eens afgewisseld met prairie ( schraal grasland ). Waar de grond het aller schraalst is hebben ze de zaak aan de Natives laten houden en het weer reservaat genoemd en zo passeren we de " Bear Paw's " - " Fort Belknap " - " Fort Peck " Indian reservates Stel je er niet veel van voor, de centrale punten in zo,n reservaat blijven  een verzameling van armoedige caravans . Het enige vertier naast de tv ( en voor sommige de liefde ) is het casino en vuurwerk ( want dat is kennelijk een overgebleven verworven recht). 

Speciaal stukje  ook voor de roadworkers. Als dat ergens gebeurd dan zie je dat ver van te voren. Al op 3 km waarschuwt men dat je langzamer moet en wee je gebeente als je dat niet doet. De fine is dan dubbel. 1 km. vooraf kom je bij de  " Flagman " wat meestal een pronte dame is. Goed verpakt tegen zon en wind staat ze daar de hele dag met het bordje stop or go. En als het maar een beetje moeilijk wordt dan komt er ook nog een pilot wagen voorrijden die je veilig langs ............niets brengt. Toch respect voor deze mensen want werken onder deze omstandigheden is geen pretje. Ook nog vanwege het feit dat men in kampementen bij het werk woont of in aftandse motels. Je bent hier niet met een uurtje rijden op je werk.  

Voor de roadworkers die zonder klagen hun job ondergaan THE COST OF LIVING van Don Henley ( Eagles ) 

Na  een  night stop in Medora maken we een tour door het mooie  " Theodoor Roosevelt NP " Dat was tenminste een president die iets om de natuur gaf. Ik geloof en hoop niet dat er ooit een Trump National Park zal komen. Zal wel, nog een glanzend kapitalistisch bouwwerk worden waar zijn familie nog meer poet aan kan verdienen. Domme Amerikanen, stemmen op een idioot die de meerderheid van bevolking nog armer maakt. 

We werden overigens in het park heerlijk verast door een kudde buffels en diversen kolonies prairie dogs. Anders dan wat de naam doet het vermoeden  zijn dit  echter hele volksstammen vrolijk rond huppelende soort marmotten. 

Na Medora gaan we richting zuiden. Hoe mooi kan leegte zijn, hoe onmetelijk groots is dit gebied. Noord en Zuid Dakota doet daar eigenlijk nog een flinke schep boven op. Je moet er van houden al die leegte. Ik verveelde me ( in 2 dagen ) eigenlijk nooit. De weidsheid ervaren, geeft een machtig gevoel en er is altijd wat te meimeren tijdens het rijden. Hoe moet het hier 200 jaar of langer geleden zijn geweest toen Indianen te paard deze duizenden vierkante kilometers tot hun jachtgebied hadden. Hoe moet het zijn geweest toen de eerste pioniers na Lewis & Clark zich hier kwamen vestigen,spoorlijnen en mijnen bouwden en hoe is het leven nu voor die enkele eenzame boer die zich hier moet handhaven in kou, hitte en altijd straffe wind. 

Af en toe een ja- knikker verraad enige olie winning , grasland wordt meer en meer bevolkt door machtig dikke angus runderen. Een hert huppelt vrolijk mee, ....... of niet en ligt dood langs de weg.

Een wolk van stof verraad dat pick-ups in de verte over unpaved landweggetjes. Onze steeds maar glooiende weg, die je van een hoger gedeelte gewoon 40 km vooruit kunt kijken, zindert lucht  spiegelingen van de warmte  en een pracht blauwe horizon wordt gevuld met gestapelde vel witte wolken. Hoe mooi kan de wereld zijn.

Desolaatheid, Schoonheid, Grootsheid, ik ben voldaan dat ik ook deze reiswens weer heb mogen vervullen.

Mijn reisgenoot, waar het gelukkig steeds beter mee gaat, denkt er een beetje anders over en gelukkig na twee dagen vlakten, duiken daar aan het einder de breed gerekte  contouren van de " Black Hills " op. Het landschap veranderd, daar op die heuvels moet de bebossing weer aanwezig zijn en dat kleurt vanaf hier donker op. Het is dus duidelijk hoe de Indianen aan die naam kwamen. De beschaving is voor ons nog maar een uurtje rijden. 

Ik pak deze twee wonderlijke dagen en 1200 km oneindige vlakten samen in een prachtig lied van de " Eagles " LONG ROAD OUT OF EDEN "