Crossing the ocean

 Na 5 lange jaren vlieg ik eindelijk weer naar het door mij zo bewonderde Noord Amerika.

4 jaar een idiote narcist als president weerhielden ons. Het stond ons tegen. Let wel, ik bewonder mateloos het imposante, het weidse en de uitgestrekte natuur van Amerika, ik heb weemoed naar het land van mijn eerste jeugd verwonderingen die zijn ontstaan door de eerste tv series, het ontstaan van de ruimtevaart en vooral de Muziek van de jaren 60-70.  Ik bewonder niet bepaald de manier van leven van de meeste Amerikanen, waarin geld, status en vooral zij zelf het belangrijkste schijnen te zijn. Het lijken mij veelal doorgedraaide en als geprogrammeerd zijnde mensen. Een volk dat iemand als Trump als leider kiest, moet toch behoorlijk de weg kwijt zijn. 

Toen die idioot na een spannende en beschamende klucht alsnog van het toneel verdween en ik mijn kans om te gaan alsnog wilde pakken, kwam Corona en weer was dit continent voor ons niet bereikbaar. Gelukkig kreeg de mensheid ook dit weer enigszins onder controle en lag er de kans op een verre reis. 

WE GAAN !!!!! 

 “ en we nemen de hele bups gewoon mee “ 

We gaan zijn allen op ontdekkingsreis in Canada en Noord Oost Amerika riep ik.

Niemand zij nee ( ?) en dus werden er plannen gesmeed, routes gemaakt, campings en bijzonderheden gereserveerd, er moest voor ieders wat tussen zitten. 

Met goede plannen maken begint de eerste pret van een vakantie dus het gaat zeker lukken. 

Spannend werd het allemaal wel. 

Onze vlucht  werd gelukkig niet  uitverkoren om gecanceld te worden ( Hoera ), de boeren moesten op deze vroege zaterdagmorgen allemaal melken en Schiphol had wat van de eerste chaos weken geleerd en ons uitvoerig geïnformeerd over hoe laat we er moesten zijn en wat we moesten doen. Het blijft een blamage maar vooruit na exact 4 uur van hangen - stilstaan en schuifelen in een lange rij, waren we precies op vertrektijd aan boord van het vliegtuig, 6 uur ( bijna een werkdag ) heb je nodig om van huis in het vliegtuig te geraken, de kinderen hebben het wachten fantastisch ondergaan, dus niet zeuren en met een half uurtje vertraging waren we  “ ready for take of “ 

En zo hangen we nu midden boven de grote oceaan en hebben we met een eerste wijntje / biertje geproost op een fijne vakantie. Nog een paar uurtjes muziek uitzoeken en we zijn in Toronto , Canada. 

De vlucht eindigt wat schommelig en ook in Toronto was het een uurtje aanschuiven in de rij, want ook hier hebben ze het wereldwijde excuus van "geen personeel " omarmd en excuus gepakt voor alles wat maar fout kan gaan. Steeds meer mensen op deze aardbol en steeds minder die kennelijk kunnen of willen werken. We worden bij de luren genomen. 

Na wat geharrewar komt de taxi die we vooraf gereserveerd hadden en over de highway belanden we van het dorpse Liempde, tussen hoge torens van beton en glas. 

We laten het over ons heen komen want we zijn moe. Op de hotelkamer genieten we van de eerste imposante aanblik. We zitten prachtig in het centrum met het oude en nieuwe stadhuis voor ons neus en een gezellig feest op het plein. 

Niet voor ons, want de luiken gaan dicht. 

Zoals gebruikelijk ga ik u ook deze Tour weer waarschuwen. Let niet op mijn taalvouten, daar heb ik niet voor geleerd. Ook is het mijn traditie om iedere dag te eindigen met een voor mij belangrijke song. ( of de tekst dan geheel klopt, maakt me ook niets uit. Als het mijn sfeertje maar een beetje duid.) 

Toronto is de geboorte stad van Neil Young. Laat die nou net een van mijn favorieten zijn. In 1972 kocht ik mijn eerste LP: HARVEST was het nummer wat ik toen plat draaide. Hoe toepasselijk, “ oogsten “ dat is misschien wel wat we nu gaan doen. 

Welterusten.