Beaches and more

Beaches.

De dag reisrust heeft goed gedaan. We hebben er weer zin in. Het is nog 250 km. tot Auckland en die gaan we in mooie partjes verdelen.Paihia is een echt toeristenplaatsje aan een uitloper van Bay of Islands. Zowel het water als het achterland heeft veel te bieden dus zie je hier nogal wat hotels,motels,B&B en ...... dus ook vertier. Het heeft zelfs een wat Spanje achtige boulevard, maar dan wel van 150 mtr. en zonder die lelijke flats. Hoger als 2 verdiepingen gaat hier niet gebeuren. Ook dat maakt dit land zo aantrekkelijk.

We nemen de veerpont naar Okiato wat eigenlijk tezamen met het nabij gelegen Russell beschouwt wordt als de eerste hoofdstad van NZ. Wel leuk want het is piepklein. We nemen de Road to Oakura,maar naar 10 km. raakt Tom in de war. We moeten rechts af, maar staan wel voor een unsealt Road. Toch weet hij het zeker dus wagen we de gok. Narrow en Windy geeft een bord aan en daar blijkt geen woord van gelogen. De weg is zo bochtig en het bos zo dicht begroeid dat Tom helemaal van slag raakt. Keer om,ga rechts,keer om,ga links, ga terug,na 200 mtr. rechts. Tom weet het niet meer,hij is de weg kwijt. Wij houden stug vol,draaien kan toch nergens. Nog een wegverzakkingkje erbij die we we nog voorzichtiger passeren . Einde werk in uitvoering geeft een verlaten bord aan,u mag weer 100. Dan weten we zeker dat we Auckland niet halen, maar onder in de diepte liggen. We voltooien het op onze relaxte manier en na 20 km bochten werk waar Jan de Rooij niks bij is, zitten wij weer op de harde weg.

Dachten we alle soorten landschap gehad te hebben, zitten we nu in het Mangrove werk. Bomen die een 1/2 mtr. in het moeraswater staan. En als dat weer mooie bekeken is en de groene heuvels met koeien zich weer aandienen verbazen we ons over rare trap gewijze stijle groene grasheuvels die de natuur er hier weer bijzonder maakt. Steeds blijf je nieuwe dingen zien. Links af, 1,5 km zakken en daar ligt voor onze neus de baai van Oakura. Een waar bounty paradijs, waar we maar eens goed voor gaan zitten met een bak koffie en een macaroni koek. Donker bruine surfers doen verwoede pogingen de witte golven te bedwingen. ( hoeven die niet te werken ) en Marianne gaat weer op jacht naar prachtige schelpen.

Als je op zo,n plek zit en je ziet die surf taferelen dan is het niet moeilijk voor een zestiger om terug te kijken naar de jaren zestig. Waren het niet de BEACH BOYS die ons overspoelde met Surfmuziek. SURFIN USA- SURFIN SAFARI - CATCH A WAVE - SURF CITY en vooral SURFIN waarin de de regel SURFIN,SURFIN,BEACH SURFIN nu nog in mijn hoofd zit.

We doen nog wat boodschappen in een liquer store wat tevens café , hotel en gokpaleis is. Geef er maar een draai aan. Ziet er een beetje Desperado uit allemaal.
De paradijselijke baaitjes dienen zich met regelmaat aan en na wat speurwerk vinden we nabij Ngunguru ( jawel ) ons stekkie. Prachtig wit strand, ruisende golven,grillige rotsen in zee en meeuwen en papegaai duikers poedelend voor je neus. Net boodschappen gedaan, zon boven onze bol, strand voor ons neus.
We hebben slechts 60 km.gereden,maar het is meteen, tot hier en niet verder.
Eerst zwemmen in dit prachtige zilver glanzende en heerlijke water en dan genieten van weer een middag en avond zon.

Dat komen een paar uur later ook de locals doen. Eerst knalt er een klein oud campertje naast ons het strand op. Muziek keihard uit de boxen en die varieert van Stones,Bruce tot jawel hoor Dire Straits. Ik geef aan dat wel te mogen. Een stevige getatoeëerde en jolige dertiger vertelt stoer honderd uit. Hij is een builder, woonde vroeger hier,ging naar Auckland maar kwam terug. Hét is hier prachtig en rustig en er is genoeg te verdienen als bouwvakker want de ene kapitale Vila naar de andere wordt op deze prachtige kust gebouwd. Zijn maat roept hem tot de orde,er moet gedronken worden,het is weekend. Dat gaan steeds meer jongeren ook vieren,want de een naar de andere auto verschijnt op het strand en boy,s and girls kletsen en drinken er gezellig op los. Ook dit strandleven doet aan de BEACH BOYS denken.
Wij genieten ervan.

Hoe gek; we zitten op de oostkust,maar we staan kennelijk zo gesitueerd aan het water dat de ondergaande zon weer voor opperbeste plaatjes zorgt. Je zou hier best jong willen zijn en willen wonen.

Blijven we toch lekker bij de BEACH BOYS vandaag en draaien nog WOULDN,T IT BE NICE - GOD ONLY KNOWS - SLOOP JOHN B - I CAN HERE MUSIC en vooral GOOD VIBRATIONS. Wie kent ze nog?

Hoe goed kun je slapen ? Na het ontwaken zet ik de stoeltjes weer klaar voor het ontbijt. Een wandelaar vraagt of we goed geslapen hebben. Great, antwoord ik en dat is hier zo. Ruim voor 11 zijn de luiken dicht en weten we nergens meer van. Heb je de jeugd dan niet gehoord vannacht. NO. Wel, ze hebben autocross wedstrijden gehouden op het strand en bij jou voor de camper is er echt een gestrand ( woord toevalligheid ). Die hebben ze later met een tractor weggesleept. Ik kijk naar het strand en zie de vele sporen. Een bewijs dat we overdag met volle teugen genieten van wat ons overkomt,want s,nachts weten we echt van niks. We ruimen na het eten ons boeltje maar weer eens op en rijden op naar de laatste overnachtingsplek. Waar ????? Dat zien we onderweg wel. Moeten nog even aan de " builder " denken van gisteren als we een bord zien van een makelaar. De man ( of vrouw ) heet " Hooker ". Nou moet ik echt voorzichtig worden,als ik mijn gedachtengang over bepaalde beroepen de vrije loop laat gaan. Maar in het Nederlands zou ik met dit beroep mijn naam toch echt laten veranderen.

Hello you want to see some houses,thats oké ,my name is Hooker. HOUSE FOR SALE van LUCIFER voor hem/ haar.

We gaan door Whangarei,waar we nog een watervalletje doen . Bij het koloniale centrum zetten we een groot ????? Maar wat wel leuk is daar schrijven we graag over. We moeten een plastic box hebben om de prachtige schelpen die Marianne gevonden heeft in te doen. Dus bij de " Pack and save " ( de Lidl ) naar binnen. In een gigantische winkel vinden we voor 1 1/2 dollar twee lunchboxen. Op naar de kassa, maar daar staat het met 10 rijen mud vol. Leg die dingen maar terug, we gaan hier zo wel weg. Niks daarvan; Marianne loopt een rij voorbij en vraagt aan de meneer die met een overvolle kar aan de beurt is of ze voor mag. Ik roep in verbijstering " its because off, we have catch the boath " Natuurlijk zegt de man en pakt de doosjes uit Marianne haar handen. Tik maar bij aan zegt hij tegen de kassa mevrouw. Dan weigert hij ook nog het geld dat Marianne hem wil geven,maar dat gaat ons toch echt te ver. We leggen twee dollar neer en maken dat we weg komen. De rij wachten staan verbouwereerd te kijken, de man roept " and have a Nice holliday"

Tsja,niks aan te doen mensen: TWO OLD CATS LIKE US zong RAY CHARLES AND FRIENDS

We zien nog een stukje Ierland, compleet met stenen muren en bijpassende namen en gaan nog via een spannende rit door mistige heuvels naar een snorkel strand. De golven maken het snorkelen onmogelijk. Maar de rit was spannend. We zijn als een kind zo blij dat we de benzine pomp in het nabij gelegen gehucht " Leigh " nog halen want het ding blijkt tot de bodem toe leeg. ( Foutje van de chauffeur ). Daar zitten we dan op onze laatste camper stek in Whangateau. De zon laat het vandaag afweten,de wind is af en toe stevig en er valt wat regen, toch zetten we ons weer aan een plek aan het water. Zittend aan een grote door eb drooggevallen delta kijken we naar de overkant, Omaha beach. ( echt waar ) Hoeveel beaches zouden we in 6 weken hebben gezien.

Af en toe een druppel wordt later op de avond heel,heel veel druppels ( de eerste voortekenen op Nederland dienen zich kennelijk aan ) Maar wij hebben niets te klagen gehad. Voor ons was het bijna een maand HAVE YOU EVER SEEN THE RAIN maar voor vele mensen in hun tentje is het nu toch vooral WHO'LL STOP THE RAIN zo heeft CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL altijd gelijk.

Morgen op naar Auckland. We gaan langzaam aan Holland denken.

LEZERS EN LEZERESSEN HOUDT U ZONDAGMIDDAG 6 MAART MAAR VAST VRIJ.
WE HEBBEN WAT MET U TE PROOSTEN. WIJ ZORGEN VOOR AUSTRALISCH BIER EN WIJN UIT NIEUW ZEELAND . NADER BERICHT VOLGT.