Up to the Mountains ( Idaho en Montana)

Up to the Mountains ( Idaho - Montana) 

Dag 5 begon ronduit slecht. Marianne had weer slecht geslapen en haar heup / lies speelt zichtbaar parten. Ze is ook aardig vermoeid van de pijn en te weinig slaap. Dit kan zo niet langer en we besluiten naar het ziekenhuis in Wenatchee te gaan. Vind hier in de bergen op zondagmorgen maar eens een dokter. De emergencie post is vol van vriendelijkheid en al spoedig zorgt nurse Kathie voor de eerste vragen handelingen. a patiënt from Holland,how amazing. ( Nou dat zien we toch even anders. Zo meteen komt de dokter en thats a Great one se said. Ook de jonge dokter Henley doet zijn werk, grondig en vriendelijk. Conclusie: Een fikse ontsteking aan de spieraanhechting. Spuit erin ( are you afraid, NO ) en met een partij medicijnen ( af te halen bij de Wallgreens supermarkt en oefening instructies moet het goed komen. De insurance regelt de rest en met een " lot of thanks " nemen we afscheid van deze vriendelijke en behulpzame mensen. En voor al de ziekenhuis mensen een gouwe ouwe van Jimmy Cliff. " WONDERFULL WORLD, BEAUTIFUL PEOPLE. 

Zo hebben we dat ook weer meegemaakt en ondanks het huidige ongemak voor Marianne,had het erger kunnen zijn, dus kloppen we het af. Buiten pakken we een heerlijke koffie bij " the dutch windmill" ( hoe is het mogelijk ) 

We besluiten er vandaag toch nog een flinke smuk aan te geven en trekken Oostwaarts.

Al snel komen we in het landschap waar ik zo van hou, eerst een prachtige brede vallei van de Columbia river met fruit,fruit,fruit en dan het landschap wat voor mij Amerika zo mooi maakt.

Hwy 2 naar Spokane, licht heuvelachtig, een eindeloze horizon en prachtige stapelwolken. Het is een streling voor de geest hier te mogen toeren. We meimeren wat over hoe al dat graan er ooit op en af moet. Honderd van Rulo,s hebben er maanden werk aan. En hoe vind een boer hier in godsnaam een vrouw. Wie wil hier nu wonen. 

Het leukste plaatsje on route ! " Farmer " ( echt waar ) met 1 huis.

Na Spokane duiken we de  Interstate 90 op , passeren de grens met Idaho en komen langs het machtig mooie meer van " Coeur d' Alene" en ook die naam is prachtig. Overigens niet voor dat we onze RV eerst hebben vol getankt en laat de wonderen van de moderne betaal techniek ( nu eens ) in ons voordeel zijn. De pomp gaf aan 42 gallon - 120 dollar, het credit card  afschrijf biljet zegt 12 gallon, 36 dollar. Mooi toch, Ik ga niet terug, dat steek ik mijn zakken. 

Vanaf nu beginnen de immense bossen van Idaho en Montana en daar hopen we morgen iets speciaal over te beleven. Historic Wallace wordt onze stop en we zetten ons op een klein campinkje met de kont aan een kabbelend bergriviertje en met alleen dan bos om ons heen. In een lawaaierige kroeg pak ik van het bespaarde benzine geld een heerlijke lokale Idaho mountain brew Ale. ( Marianne  mag niet meer drinken van de dokter). 

Na een korte dwaling door dit vergane mijnstadje kom ik zo maar op deze gekke gouwe. ABERGAVENNY van wie kent hem nog .... " Marty Wilde"  Welterusten. 

Vroeg zijn weer wakker en dat vinden we prima. De hemel is strak blauw en we gaan weer de IS 90 op. Laten we deze autoweg maar meteen tot de mooiste ooit bereden rekenen. Lijkt op de mooiste in zuid Duitsland. Waarom ga je dan zo ver weg hoor ik dan zeggen. Wel er is toch een groot verschil: Hier rijd je zo 300 km door zo,n filmlandschap en je komt nauwelijks een auto tegen. Mooie brede, glooiende weg, dan weer met prachtige gezichten op open weiden en steeds een rivier als metgezel. 100 km glijden hier in 1 uur moeiteloos voorbij. Relaxter kan niet..

Dan komen we bij een van de doelen van onze reis. Dé " smoke jumper base  " in Missoula. Smoke jumpers zijn stoere boy,s and girls die na een gedegen opleiding vanuit speciale vliegtuigen nabij de brandhaarden in de onmetelijke bosgebieden worden gedumpt. Niet als de zaak zo ver is geëscaleerd als nu in Portugal , maar steeds als er een brandje net is ontstaan proberen deze gastenverblijf snel bij te zijn om de boel niet uit de klauw te laten lopen. Op het centum leggen ze uit wat er allemaal bij komt kijken, van vroege navigatie vanuit de lucht van de brandhaard tot dropping van mens en brandblusspullen. Indrukwekkend en uiterst goed werk. Leuk om gezien te hebben en nu kan ik met een ander oog verder met het lezen van het boek " de rookspringers" 

Op naar het noorden, naar het volgende doel. Flathead Indian reservation of althans wat er van over is. We bezoeken de National Bison farm en beginnen aan een mooie

 " loop " door een gebied van laten we zeggen ter grootte van Meierij stad. Hotse knotsend rijden we over de smalle gravelweggetjes. We komen na 1 1/2 uur rijden op hooguit 10 Bisons, de rest staat waarschijnlijk op stal elders. Kan niet altijd feest zijn. Trouwens, veel heeft het niet gekost. Toen ik vroeg om een jaar pas ( welke geldig is in alle Nationale parken en aanverwant ) vroeg de dame of ik 62 was, ( waarschijnlijk gezien aan mijn jonge uiterlijk ) Nee hoor, net iets ouder zeg ik. Nou dan kost de pas voor u geen 80 dollar maar 10 dollar.. super bedankt, als dat zo door gaat dan houden we nog geld over. 

Wordt er vrolijk van. Crispian St Peters met PIED PIPER ( ook oud ) 

Na nog een uurtje komen we Glacier National Park.  Een van de mooiste van Amerika en gelegen tegen de Canadese grens. Eerst maar even naar het bezoeker centrum om informatie op te halen over kamperen en de toestand van de wegen. Pech de mooiste is nog gesloten op het hoogste gedeelte, maar de ranger legt geduldig uit dat er nog genoeg te beleven valt. Met die hoop snelle we ons naar de campsite in het park. Iets te snel kennelijk want al gauw staat een een ranger auto met een hele liempde kermis aan knipper lichten achter mij te blazen.Toch maar stoppen dan. 

U reed 12 Mile te hard. De onschuld uithangen heeft niet zoveel nut dan. Rijbewijs, paspoort en kenteken bewijs. Dat laatste blijkt een probleem. Bij vertrek op de verhuur lokatie had ik al gemeld dat er geen " license plaat " op zat maar de verhuurder wist haarfijn uit te leggen dat een of ander papier op de voorruit een tijdelijke registratie was ( dit omdat de wagen splinter nieuw was ). Ik vond dat best, maar deze ranger niet en dat koste flink wat gebel en gedoe met de headquaters. De man snapte het eigenlijk ook niet dat men toeristen zomaar zonder plaat op pad kan sturen. De man was ons goed gezind. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik twee waarschuwingen kreeg,en de verhuurder moet bellen dat dit zo niet kan. 

En hier zitten we dan in Apgar, midden in de bossen en ( voor het eerst ) net als alle Amerikanen doen, vuurtje stoken.. Het was een enerverende dag 

Zo maar zin in nog zo,n vrolijke gouwe " ALWAYS LOOK AT THE BRIGHT SIDE OF LIVE " Monthy Python "