Mount Rainier

Mount Rainier

Van centrum stad tot midden in de natuur duurt hier geen half uur. In mijn reisplan had ik naar Mt.Rainier de snelste weg gepland,maar omdat we nog steeds voor liggen op plan willen we toch een stukje Mount St.Hellens mee pikken. We kiezen voor de oostelijke route. Een weg die door de uitlopers van de Cascade Range gaat. ( een bergrug die van Noord Californië tot in Canada loopt. De weg is bochtig en voor het eerst van echt slechtte kwaliteit. 100km lang is het werken en opletten geblazen want er zijn talloze wegverzakkingen. Soms ligt het wegdek ineens 30 cm lager en is dat provisorisch aangevuld. Je kunt goed zien dat ook deze winter de zaak hier af en toe goed aan het schuiven is geweest want het is regelmatig puinruimen op de weg. 

Mt. St. Hellens is een actieve vulkaan en nog in 1980 is hij flink te keer gegaan. Om de lavavelden aan de oostkant te bekijken hebben we pech,de weg naar " windy ridge viewpoint " is dicht vanwege.........verschuivingen.

LANDSLIDE van Fleetwood Mac gaat over heel andere verschuivingen, maar toch ! Ooh zo mooi. 

De morgen begint flink bewolkt en ook dat is pech, want we willen bergpieken zien. Ruim 2 1/2 uur doen we over de 100 km langs de flanken van de vulkaan en we zijn aardig wegziek van al het gehotseknots. Toch zien we even de Mt. St Hellens in bijna volle glorie en dat maakt veel van de moeite goed. Wat ook veel goed maakt is het feit dat deze oerbossen een bijna regenwoud achtige flora hebben. Op veel plaatsen prachtig licht groen mos tegen de bomen en volop varens. De zon gaat weer aan kracht winnen en maakt er een nog mooier licht spektakel van. Als we in het overgangsdal zitten naar Mt.Rainier dan geven we deze weg toch een 8 ( dus toppertje ).

Voor de zekerheid toch maar even de tank volgooien, voor we een nog mooier bergverhaal in gaan. Kan eigenlijk niet meer, want je kunt niet in superlatieven blijven overtreffen. Feit is dat de weg naar " Longmire " de TomTom van streek brengt, zo dik is het bladerdak, zo hoog zijn de naaldbomen of zo steil zijn de wanden aan weerszijde van de weg. Veel kan er niet fout gaan, want er is maar een weg en na een picknick midden in een rivierbedding komen we het laatste Nationale Park van deze reis binnen. De campground in het park is mutje vol en op alle plekken hangen reserverings papiertjes, tientallen malen spring ik uit de wagen en telkens lees ik bezet tot de 11de , 12de , 13de. Loop A ,B ,C ,D ,E en F vol en met een dikke sik rij ik richting uitgang. Dat wordt 30 km terug. Langs de hoofdweg vlak voor de uitgang zie ik een kleine lege plek, wel met een briefje maar toch eruit. Tot de 10de " Noon " Dat is nu dus voorbij, dit wordt de onze, vlug 20 dollar betalen bij de ingangsautomaat en huppakee flesje wijn open.

Iets over de parken in Amerika want die zijn er talloze. Je hebt eerst en vooral de Nationale Parken, beheert door USA NPS. Grote gebieden van hoog erkende nationale waarde. In deze parken mag je alleen kamperen op de speciale Campgrounds zoals net vernoemd,geen voorzieningen zoals stroom en riool, wel een watertappunt en toiletgebouwtje. In de Nationale parken zijn er niet al te veel campgrounds en ook met veel te weinig plaatsten. ( Zie ook Yellowstone park). Heel sfeervol,dat wel ( ook nu zitten we weer midden tussen de woudreuzen ) en ook goedkoop. ( 20 dollar ). Ik heb sterk de indruk dat veel mensen het vanwege de prijs niet nalaten om vroegtijdig te reserveren en wel kijken of ze überhaupt op die dag wel komen. Niet zo,n slim systeem,maar voorruit, vroeg op de dag er bij zijn helpt.

Dan heb je nog de State parks en State Forrest, ( beheert door de Staten afzonderlijk ) min of meer zelfde systeem en voorzieningen,alleen zonder reserverings mogenlijkheid. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt en er is vaak een centrale permit vooraf vereist. Er zijn nog een hele rits meer bijzondere parken, bv. daar waar bepaalde diersoorten in stand worden gehouden of heel bijzonder geologische aspecten te zien zijn in een kleiner gebied ( zoals " Vulcanic park Mt. St. Helens. Alles perfect geregeld en toegankelijk gemaakt, maar kamperen dat gaat vaak niet. 

We zitten waar we zitten moeten, op onze voorlaatste stek. We maken een flinke wandeling door de bedding van een gletsjer rivier,de zon laat zijn kracht zien,de wolken breken open en boem !! daar is in bijna volle grandeur !!!!!!!! de Mount Rainier. Alleen zijn topje zit nog in raadselachtig wit. Met aan onze zijde duidelijk zichtbaar, de gletsjer ( kan er echt niks aan doen !!!!!! " De Van Trump Glacier."  

NDJ,nu al een gletsjer naar die eigenheimer genoemd en dat terwijl zijn minister van binnenlandse zaken net het plan heeft aangekondigd dat o.a. Grizly beren weer mogen worden afgeschoten en dat " public grounds " verkocht gaan worden. Moet je voorstellen dat zo,n geweldig en waardevol park straks in handen komt van een van de kapitalistische graaiende maatjes van de Familie Trump ( let op: die dochter van hem is " coming " ). 

Dat zou mooi zijn ......... als die kort denkende geldwolven nou eens mooi onder hun eigen Trump gletsjer terecht kwamen en dan zachtjes mee schuiven naar een diep dal.

MONEY TALKS moet het niet worden, niet waar J.J.Cale

Nou nog een laatste keer het vuurtje aanmaken. ( of heb ik dat net gedaan ). 

Tsja en dan de laatste reisdag,vroeg wakker,goed fris hier boven, maar geen vlekje aan de lucht. Meteen duikt de hoofdrolspeler van vandaag weer op, wat een machtige kolos vol met sneeuw. Na enkele kortte stops komen we aan in het paradijs. Er zijn er die er veel langer over doen.

. "Paradise" hier doet zijn naam echt eer aan. Een zonovergoten witte oase tussen immens veel groen. Tientallen groepen met hikers maken zich op voor grote begeleide tochten over de gletsjer flanken. Een vriendelijke park ranger vraagt wat voor wandeling wij willen maken,we houden het ( helaas ) kort graag, want het gaat nog steeds niet best met de knie van Marianne. Toch geniet ze met volle teugen van tientallen verschillende bloemsoorten die net aan het ontluiken zijn. De winter is hier boven immers maar net voorbij. We drinken koffie in het statige " Paradis Inn" en weten inmiddels hoe je van die slappe loerie af moet komen. Als je een Americano bestelt,laat je er een extra shot expresso bij doen. Kost weer een dollar plus,maar ach we zijn er inmiddels aan gewend dat je niet naar Amerika moet gaan omdat het goedkoop zou zijn. Vergeet dat maar.! 

Een uurtje of drie heeft deze 4400 meter hoge koning van Amerika ons bezig gehouden en via Stevens Canyon road gaan we naar Chinook pass en steeds na bijna iedere bocht vergapen we ons aan het imponerende landschap van groene sparren valleien, steeds weer die witte koning, ruw door en op elkaar gegooide steen en rotsformaties en..... wild stromende beekjes en riviertjes. Eeuwen was het al en hopelijk eeuwig zal dit door blijven gaan. Hier zie je,voel je,ruik je en hoor je dat tegen de kracht van de natuur weinig is in te brengen. Machtig om te zien en Stil om van te worden. 

Picknicken in de sneeuw bij het kleine " Tipsoo Lake " en dan toch de onvermijdelijke, maar ook fijne conclusie trekken........ 

Zullen we maar eens zachtjes op huis aan gaan. Het is meer dan mooi geweest.

Voor al dat moois samen, een van de mooiste platen ooit. WHEREVER I GO. Mark Knopfler en Ruth Moody. Draai hem vanavond laat maar.

Dromerig ( of slaperig ) glijden we van de berg af richting laatste slaapplaats bij Tacoma. Na wat zoeken vinden we zo,n typische RV park van de gewone man. Heel vaak wonen arbeiders een lange periode ( of soms altijd ) in zo,n park. Veel goedkoper dan een appartementje in de stad. Ziet er allemaal een beetje minder uit,we krijgen een plaatsje toegewezen in een straatje wat niet gewend is aan vluchtige gasten en binnen een uurtje hebben we kennis met zowat alle buren. 

Mooi toch.De zon en de mensen hebben deze dag overgoten met warmte,zoals eigenlijk zowat de gehele vakantie is gebeurd. 

Marianne knutselt van alles wat er over is nog een heerlijke maaltijd en we zetten ons buiten in de avondzon. De opstijgende vliegtuigen vanaf Seattle AirPort geven al aan, morgen zijn jullie aan de beurt. We zien er naar uit om onze kroost,vrienden, familie en kennissen weer  te zien. Op naar onze eigen " Home Town " ons prachtig durpke. 

In het vliegtuig zal ik nog eens proberen te verhalen wat we allemaal van dit Amerika vonden,voor nu rest mij een paar zinnen uit een Brabants Liedje,want dat is toch het land waar we het allermeest van houden.

De bossen,de vennen,de purperen hei.

Een dorpje dat past in je hand.

De Peel,de Kempen en de Meierij.

M,n heerlijke Brabantse land. 

Skon tog. Tot straks.