Going to the sun ( ( Glacier National Park)

GOING TO THE SUN ROAD . ( Glacier National Park ) 

Dat Amerikanen sterk kunnen overdrijven horen en zien we elke dag. 

Het zijn meesters in het mooi laten klinken van allerlei zaken. Glacier National Park wordt doorsneden door een van de mooiste wegen ter wereld. ( zeggen ze ). De GOING TO THE SUN ROAD. Van Apgar ( West  Glacier ) naar St Mary ( East Glacier ). Die te rijden daar hadden we ons zeer op verheugd. Maar helaas " The road is clossed." We kunnen in alle vroegte wel een stukje  doen, maar moeten na 20 km terug en een weide boog om de zuidkant van het park maken om bij de Oostkant weer te horen dat onze camper 2 ft ( 60 cm ) te lang is om de mooie route 49 te doen. Ook deze " once in a life time experience " ( weer volgens de ranger ), gaat aan onze neus voorbij. Na weer een stukje om via Browning, komen we bij het nietige maar mooie St Mary. 

Ook van daaruit kunnen we maar een stukje naar boven,dus laten we de " Going to the sun road" letterlijk links liggen en gaan naar de Many Glacier ( oh so beautiful volgens de park ranger ).  Daar op de parking aangekomen blijkt dat we nog zo,n 10 km moeten lopen en dat zit er voor Marianne echt niet in. Kortom Glacier National park komt bij ons niet verder dan wat VERGEZICHTEN, en ............., en dat maakt veel goed, het spotten van twee beren pal langs de weg ,een prachtig hert die we een tijdje van zeer nabij kunnen volgen, wat bergschapen, wilde paarden en Bisons. Het kan dus niet op.

Eric Clapton en J.J. Cale hebben een mooie liedje voor vandaag DEAD END ROAD.

We verlaten de Rocky Mountains en maken ons op de de plaines en prairies. 

We duiken bij Babb in het land van de Blackfeet Indians en weer raken we onder de indruk van de immense verten. Er volgt 60 km bijna rechte weg met niets dan grasland zo ver als je kunt kijken. Dit is het land van de  Black feet Indians,maar het is duidelijk overgenomen door de cowboy,s ( dikke veeboeren ). Op die 60 km hebben we volop vee , maar hooguit 3 boerderijen gezien, dus het zijn geen kleintjes. 

Browning is de hoofdplaats van het reservaat en daar kun je wel duidelijk zien dat hier nog velen nazaten van de oorspronkelijk bewoners wonen. Hier worden velen " Natives " zoet gehouden want werk is er niet.  ( de naam Natives wordt in de USA gebruikt uit respect voor hun verleden). Hier probeert men te doen aan scholing en de jongeren de cultuur van het verleden vast te laten houden. Wat die mensen de hele dag in die troosteloze houten barakken en oude caravans moeten doen, mag " Hungry Horse " weten, feit is dat de blanke boeren hun kostbare land hebben ingepikt en er qua welvaart heel wat beter opstaan als de Natives.

In Browning begint voor ons ook de grootte trek naar het oosten. We volgen in omgekeerde richting het spoor van de ontdekkingsreizigers Lewis & Clark, ( die door President Thomas Jefferson in 1804 op pad werden gestuurd om het westen te ontdekken,cultiveren en exploiteren ( lees de indianen onder de knie te krijgen ).Het snikhete en winderige plaatsje Cut Bank wordt onze eerste halte plaats op dat lange traject. Een cut bank is een uitsnijding van het landschap door een rivier ( een soort mini canyon ). 

En daar zitten we nu van te genieten. Het zonnetje gaat zo onder. Kijken of we straks aan de horizon nog een Indiaan op zijn paard zien verschijnen. Het zal wel een cowboy op zijn quad worden. 

Even los van al het reizen hier, ook gedachte aan wat in Liempde gebeurd. Bemoedigend bericht. Fijn maat. 

Nog twee nummertjes van de cd " road to Escondido" ANYWAY THE WIND BLOWS, omdat het zo lekker waait en RIDE THE RIVER omdat die onder ons ligt. Luister zelf maar.