Badlands en Wounded knee

Badlands en Wounded knee.

Verschillende mensen hebben mij gevraagd wat mij beweegt of bezield om steeds zo ver te reizen en waarom ik zo van het weidse van Amerika hou. Het is best moeilijk om  over jezelf te raden te gaan, maar ik denk dat ik op mijn 65ste de drijfveer wel gevonden te hebben.

Laat ik voorop stellen dat ik hou van Liemt,Brabant en de sociale omgeving waar ik al zolang in mag vertoeven,maar ontdekken wat niet direct voorhanden ligt is altijd een dingetje in mij geweest. 

Op mijn 16de ging ik al met een lange treinreis naar Athene en daarna is het ook niet geheel toevallig geweest dat uiteindelijk het vrije ondernemerschap en de evenementen wereld mijn werkterrein zijn geworden. Ik heb nu eenmaal geen zit kont,er moet dynamiek zijn. 

Na een paar maanden thuis zijn kriebelt het weer in mij om andere dingen te doen en andere mensen te zien. 

Altijd is er al die hang naar Reizen geweest,maar er moest eerst tijd en geld komen en ook Marianne moest zich erin kunnen vinden,want reizen zonder maatje is het ook weer niet. 

Waarom Amerika ? Nou niet zozeer om de mensen, want dat zijn hier soms net geprogrammeerde robot,s ( alhoewel dat toch erg per regio verschilt ). Nee, het is de natuur in samenhang met wat ik als kind van dat machtige land mee heb gekregen. Dat was de muziek van de jaren 50-60, de eerste ( cowboy) films, de tv shows ( Lucille bal, Bonanza,Beverly Hillbillies, Rawhide,The High Chaparal ), de ruimtevaart van de jaren 60, Marthur Luther King ,Kennedy. Als kind kreeg je mee dat in Amerika alles kon. Dat alles maakt het tot een machtige jeugd herinnering die is opgeslagen. ( ja ik ben blijven hangen). 

Dan ga je later lezen en raak je geïntrigeerd door dat alles en dan komt het moment dat je het kunt om zelf te gaan ontdekken. Van dag 1 ben onder de indruk geraakt van hoe groots en ruim en meestal goed georganiseerd hier alles is.  ( Everthing is bigger ). Buiten de steden, is het hier " not so crowdy " en ( de ervaring tot nu toe)  het is hier veilig reizen. Daarnaast  is ook handig als je een klein beetje de taal van het land spreekt. ( Al besef ik dat het wel jammer is dat ik het nooit echt heb geleerd ). 

Dan is er de overweldigende natuur, heel divers en alles in grootverpakking en gemakkelijk binnen bereik. De Amerikanen doen er alles aan om de natuur bij de mens te brengen. ( of is het andersom ) . 

De eindeloosheid waarin je door het platteland kan rijden, dat imponeert me. 

We kiezen bewust om zoveel mogelijk van de snelweg weg te blijven,zodat ik op rem kan als ik wil fotograferen en hierdoor komen ontmoetingen ook sneller tot stand.

In de " country " is het niet van dat benauwde,van dat altijd maar volle. Op deze manier is reizen verwonderen , maar zien wat je tegenkomt, andere mensen, andere gewoonten,ander werkwijze ,andere slaapplek. Als het goed is kan je er iets van meenemen. 

Het geeft mij : vrijheid,energie,voldoening,goed gevoel. 

Kortom: Zo af en toe moet ik de ruimte hebben.

Tsja en wat voor muziek wil je bij zo,n ontboezeming ? 

vul dat zelf maar in.

En zo zitten we hier samen,op weer zo,n rustige campground , nu in Chadron Nebraska. 

Met zo'n camper waarin Marianne een lekker kostje kookt,waarin het biertje, wijntje of water heerlijk cool ligt en waarin we een goed bed hebben. Alles in een keer op z,n plek en karren maar. Dat is wel een beetje decadent kamperen, maar vooruit. 

Deze dag was weer het reizen waard. Het bracht ons in de Badlands van South Dakota. Badlands, slecht land. De Indianen noemde het zo omdat het voor hen ondoordringbaar gebied was.

Een wonderlijke ruige oprisping in de immense vlakten rondom het park. De meest wonderlijke vormen van gesteente,kloven,pieken in allerlei kleuren. ( Rood ,geel ,oker, terra,wit,grijs, groen. ) 

Miljoenen jaren geleden in elkaar geknikkerd.

zo,n 60 km slingeren we door deze woestenij  en maken op veel plaatsen stops. We lunchen zelfs met fenomenaal uitzicht op " White river valley " 

Bij het lezen over  BADLANDS  denk ik meteen aan HET nummer van Bruce, het gaat wel over een relationele Badlands , maar ach. Het is zo mooi als wat we nu zien. 

Vandaar gaat de tocht door de groene heuvels van het " Pine ridge Indian reservaat " 

Ook hier weer hetzelfde armoedige drama. Aan de schamele behuizing en de rotzooi kun je zien waar de nazaten van de vroegere " Oglala en Lakota,s" wonen. Op een paar plekken zijn een soort verzamelcentra gemaakt , steevast voorzien van prachtig nieuwe gemeenschapszaken,zoals kerk,school,sporthal,gemeenschapshuis tot zelfs een atletiek baan toe. De mensen rondom wonen in houten krotten, maar dit alles blinkt. In Kyle maken we een stop en al gauw komt een reus van een Native op mijn deurraam hangen. Hij kletst er vrolijk op los. Is bij de Marine geweest , was een " verry good basket ball player " was getrouwd ( waarschijnlijk meerdere keren ) had een kind van drie, maar z,n vrouw zag het onlangs niet meer zo zitten,zegt niet zijn naam en ook niet zijn leeftijd. Nu deed hij niks en had ook niks of wij hem niet een beetje konden helpen. Ja,ja ??? nou vooruit dan. Maar wel een foto. Ja dat is goed, maar lachen doe ik niet,want ik heb geen tanden. 

Op naar de plek waar een van de grooste schandalen heeft plaatsgevonden tussen Amerikaans leger en de Indianen. " Wounded knee " Lang en moeilijk verhaal van wat daar allemaal gebeurd is,feit is dat er in 1890 een paar honderd indianen werden afgeslacht waaronder veel vrouwen en kinderen. Ze werden later in een massagraf begraven. Op die plek staat nu niet meer dan .......... een troosteloos bord. Op diezelfde plek ontstond in 1973 weer een verzet van de toemalige indianen aldaar en ook nu weer ging de overheid dat met geweld te lijf ( zei het gelukkig wel veel minder ). Dat protest herinneren wij ons vooral nog uit de song WE ARE ALL WOUNDED AT WOUNDED KNEE van Redbone. ( 1973, weet u het nog ). Ik vind Johnnie Cash met BIG FOOT het meest treffende verhaal van wat de Indianen in South Dakota en elders is overkomen.